Met de Sint op Koh Phayam

Alles leuk en aardig dat de Air Asia-vlucht om 8:20 uur uit Chiang Mai vertrok, maar dat betekende tegelijkertijd dat ik in alle vroegte met een taxi naar de luchthaven moest. Gelukkig stond de taxi om 6:30 uur al te wachten op me. En binnen 20 minuten stond ik in de vertrekhal.

Voor het ontbijt lonkte het Burger King-assortiment, maar ik koos toch voor iets 'gezonders' in de vorm van een Pain au Chocolat en een panini opgewarmd in de magnetron en daarna een 2e 'bereiding' onder een lauwe grilplaat. Ja die Thai weten wel wat lekker is.

De vlucht verliep voorspoedig en werd pas spannend bij aankomst in Bangkok. Alle vluchten van Air Asia vertrekken en komen sinds 1 oktober aan op de oude airport, Don Muang Airport. Mijn connecting filght vertrok vanaf de nieuwe airport, Suvarnabhumi airport.

De dagen ervoor had ik wat online research gedaan naar transport info en daar werd ik niet veel wijzer van. Lokale bussen, taxi's en gratis shuttle bussen werden op diverse fora genoemd maar iedereen had weer andere ervaringen dus werd eigenlijk alles aan- en afgeraden.

Dat werd een duidelijk crossed-fingers momentje, want tussen aankomst en verplichte twee uur inchecktijd zat anderhalf uur. De omschreven reistijden tussen beide luchthavens varieerden van 45 minuten tot 2 uur zonder files en ander oponthoud zoals lekke banden, toiletbezoeken van de chauffeur, pakketjes afgooien bij familieleden etc. 

 

 

Happy Air of Angry Air?

Ik had niet veel tijd nodig om de Free Shuttle Bus te vinden en zonder files en andere ellende kwam ik keurig om 11:00 uur aan op Suvarnabhumi Airport. Waarom Happy Air me had verzocht om 2 uur voor vertrek in te checken (voor een lokale vlucht!) zal altijd een mysterie blijven want om 11:20 was er in de verste verte nog geen personeel te zien.

En wanneer je je bedrijf Happy Air noemt leg je de lat voor jezelf uiteraard erg hoog. Hoe happy zullen de mensen zijn met de vlucht? Of is alleen de CEO happy wanneer hij de winst van jouw vliegticket binnen ziet komen?

Vanaf de terminal werden we per bus naar het kleinste vliegtuig waar ik allebei ooit mee gevlogen gebracht. Een Saab 340 met slechts 33 stoelen aan boord. Het zou mij niets verbazen als die kist is overgenomen uit de inboedel van het failliete Saab concern. De kist zag er hier en daar zelf behoorlijk failliet uit zeg maar. Maar dat was het ergste nog niet.

Na een kwartiertje wachten werd ons vriendelijk verzocht om de vliegmachine weer te verlaten omdat een van de twee motoren die het vliegtuig rijk was niet wilde starten. En terwijl we het trappetje weer afdaalden naar de bus die ons naar de terminal terug zou brengen, werd de motorkap van een van de twee propeller-motoren in ons bijzijn geopend. En dat geeft een heerlijk onzeker gevoel kan ik je vertellen want 'straks' zouden we daar weer in gaan vertrekken.

Na een uur of 2 werd ik weer naar het vliegtuig gebracht en vloog de Egyptische piloot me naar Ranong, zo'n 300km boven Phuket aan de Andaman kust. De vlucht werd nog opgeleukt met het bericht dat we bij aankomst in Ranong te maken zouden krijgen met 'heavy wind' en regen. De natuur zou de Saab 340 kunnen gebruiken als een kat die een bol wol tot zijn beschikking heeft. Top vluchtje dus. Bij aankomst stond al een ambulance klaar. Mogelijk standaard bij iedere landing, mogelijk speciaal voor onze vlucht. Ik leef in elk geval nog.

 

Last call for Koy Phayam

En omdat ik een flinke vertraging had opgelopen miste ik de laatste boot naar het eiland Koh Phayam waardoor ik een nachtje door mocht brengen in het weinig boeiende Ranong. De volgend morgen had ik daarom de eerste boot te pakken die me naar 'De laatste parel van de Andaman Zee' bracht waar ik nu alweer een aantal dagen verblijf.

Koh Phayam brengt baby gevoelens bij je naar boven. Eten, slapen en poepen. Dat is in willekeurige volgorde een beetje het ritme wat hier geleefd wordt. Het lukt daarmee ook verdacht veel op een paar regels van het nummer 'Bloedend hart' van De Dijk: "Ik doe niets en ik doe niets, ik hang alleen maar rond. Ik kijk eens door de ramen en krab wat aan m'n kohhoont!' En dat vertaald naar tropische omstandigheden kijk je niet door de ramen maar door de wuivende bladeren van een palmboom, hang je letterlijk rond in je hangmat of op een stikkie strand etc.

 

De Sint op Koh Phayam

Ik hang uit bij Banana Resort aan Ao Khao Kwai. En ook hier wordt het 5 december. Dan ben je uiteraard benieuwd of de Sint ook in de buurt zou zijn. Het ideale van een hutje bijna op het strand is dat de Sint makkelijk even aan legt. Zak op de schouder, alleen maar over het muurtje van de open badkamer hoeft te klimmen om wat snoepgoed achter te laten. En zo stond er bij de vuurplaats (de asbak waar anti-muggen wierook gebrand wordt) op 4 december een slipper met daarop wat lekkers voor Sint's witte schimmel. Bij gebrek aan zoetigheid werd een smintje klaar gelegd. Menig schimmel kan inderdaad wel een ademverfrissing gebruiken dus wat dat betreft een goede keuze. De volgende morgen vond ik een heuse zak met krokante kruidnootjes in de slipper. Het smintje was half gesmolten alsof Sint's schimmel en aan gelikt had met als resultaat een knalblauwe plek m'n slipper. Maar wel een zak kruidnootjes. Dat dan weer wel!

Hou je haaks daar tussen de eerste pakken sneeuw, honderden kilometers file, bergen cadeaupapier etc. Ik draai me nog even om op het strand!