Maffia van Bangkok tot op zee

Koh Phayam daar waren we gebleven. Ik vond het wel leuk om nog wat activiteit te ondernemen tussen het draaien van voor- naar achterkant op het strand door. Een mannetje dat me voor een enorme matsprijs een snorkeltrip aanbood was snel gevonden.

 

Boottripje op Koh Phayam

Het mannetje bleek de goedlachse eigenaar van twee resorts verderop te zijn. Een kwartiertje nadat we vertrokken waren kregen we echter te horen dat we niet zouden gaan snorkelen in verband met te hoge golven. Dat begrepen we wel. Het mannetje besloot me daarom een retourtje mangrove aan te bieden. Waarom ook niet dacht ik, dan zien we nog wat meer van Koh Phayam dan alleen het rijtje palmbomen van m'n Buffalo Bay strandje.

De mangrove was echt super mooi en er waren ook veel zee arenden te zien. Toen we weer terug kwamen aan land na een uur bleken we niet te hoeven betalen. 's Avonds namen we het er goed van bij Bliss Resort waar het kokkie succesvol haar best deed om de BBQ fish zo goed mogelijk te laten smaken. dat het licht om de haverklap uitviel door een haperende generator mocht de pret niet drukken. De lichtsterkte wel want we hebben bij de lichtopbrengst van 2 kleine kaarsjes de boel naar binnen gewerkt.

De volgende dag waagde ik een nieuwe poging met m'n snorkel-regelaar. Dit keer had ik meer geluk v.w.b. de water omstandigheden. Althans alleen de golven. De zichtbaarheid onder wat er was erg slecht waardoor ik bar weinig gezien hebben. Dan was de mangrove trip van de dag ervoor toch een groter succes. Ik hoorde later dan er rond Koh Phayam überhaupt bar weinig te zien is in het water door de slechte zichtbaarheid en de aanwezigheid van dood koraal.

 

Vastgelopen met je schip

En na een weekje Koh Phayam ben ik zaterdagochtend met de boot terug naar Ranong gevaren. Tijdens de boottocht kwam ik er achter dat Nederland niet het enige land blijkt te zijn waar je kunt wadlopen. Met de finish (de pier) in zicht kreeg de kapitein het namelijk voor elkaar om de route die deze schuit 3x per dag af legt vast te laten lopen op een zandbank. En het bleef er niet bij één. Ik vond het nog een wonder dat de boot telkens weer los kwam. Er werd uiteraard flink gegniffeld om de stuurmanskunsten. Nadat er een hele zwik mensen van de achterzijde naar de voorzijde gedirigeerd was, konden we redelijk door varen gelukkig.

De desbetreffende kapitein was overigens eerder die week met 5 potten pils in z'n mik een uur bezig geweest om de boot bij aankomst op Koh Phayam aan te leggen, hoorde ik van andere bootreizigers. Ben benieuwd hoeveel sixpackjes de man voor deze overtocht had ingeslagen.

 

Terug naar Bangkok met Happy Air!

En geluk had ik ook nodig bij de volgende etappe van deze trip: de terugvlucht naar Bangkok met m'n favoriete airline Happy Air. Bij aankomst op Ranong airport, die bestaat uit wel 1 landingsbanen, werd ik welkom geheten door het grondpersoneel van Happy Air vanachter een loket. Alsof ik een filmkaartje kwam komen. Direct naast het loket stond een ouderwetse weegschaal om de bagage te wegen. Bagage ging niet op de loopbanen maar werd door weer een mannetje met de hand weggedragen. En Ranong Airport bruist van de ambitie. Met wel 2 gates voor vertrekkende vluchten (meer dan de 4 Happy Air vluchten vertrekt er niet per week) is deze luchthaven helemaal klaar voor om te groeien.

 

De brommer maffia

De vlucht viel wonder boven wonder mee. Ik kreeg zelfs een kleine maaltijd (met viskoekjes!) aan boord. En na een korte vlucht en een rit met de BTS Skytrain stond ik weer in hartje Bangkok. Daar kwam ik met de aansluitende taxi in de avondspits terecht (op zaterdag!?). Na 12 minuten hadden we precies 900m afgelegd. Toen besloot ik om voor de meest avontuurlijke vervoersvariant van Bangkok te kiezen: de brommertaxi. Ofwel brommer-maffia. Na een paar minuten had ik er een gevonden. Vlakbij m'n guesthouse New Siam II moest ik afstappen omdat de straat afgezet was i.v.m. de zoveelste avond met festiviteiten ter ere van de jarige koning van Thailand die op 5 december jarig was.

 

Op naar Koh Wai

De volgende morgen scheurde ik weg in een min-bus op weg naar Koh Wai. Een piepklein eiland onder Koh Chang en boven Koh Mak. Beide eilanden had ik al meerdere malen bezocht maar Koh Wai nog nooit.

 

Mini-bus maffia

En omdat er geen bustickets naar Koh Wai verkocht werden besloot ik een ticket naar Koh Chang te kopen en in de haven waar de boot vertrekt een andere boot te nemen naar Koh Wai. Ik dit betrof weer louter theorie én ik moest na de brommermafia eerst nog kennis met de mini-bus-maffia. Die pikten me om 8:00 op bij New Siam Guesthouse II. Dat busje haalden eerste overal allerlei andere mensen op (tot zover is het nog logische toch?). Daarna reden we weer langs New Siam II, nog een rondje en vervolgens worden we de mini-bus weer uitgestuurd en herverdeeld over andere bussen. Je voelt je dan als een Egyptische sperzieboon die naar Nederland gevlogen wordt en in Nederland in een ander doosje wordt gestopt zodat er een sticker met 'herkomst: Nederland' op mag.

Ik werd van mini-bus 1 naar mini-bus 2 gebracht, anderen naar een grote bus. Een soort selectie procedure na transport. Heb zoiets eerder in oude films gezien en dat liep voor die reizigers meestal ook niet goed af. Crossed fingers dus. Uiteraard moest mini-bus 2 op andere plekken in Bangkok nog mensen ophalen en zo reden we om 9:45 Bangkok eindelijk uit met 6 man aan boord + chauf.

In mini-bus 2 zat ik naast de Brit Matt die aan het gezicht van onze nieuwe chauffeur kon aflezen dat het om het type zelfmoordchauffeur ging. Hulde aan Matt voor zijn vooruitziende blik. Schumacher is wéér gestopt als Formule1 coureur, deze gast solliciteerde duidelijk naar zijn stoeltje. En of het door zijn rijstijl kwam of door een lekkende tank, I don't know maar in minder dan 600km hadden we 2 tankstops nodig.

Die stops duurde erg lang want er stonden rijen auto's te wachten bij de pompen waar wij tankten. Dan rijd je toch door naar de volgende pomp? Nee dan zou het geen mini-bus maffia heten. Want mini-bus-maffia-mannetjes tanken alleen bij mini-bus-maffia-pompstations. Dan weet je dat.

En ondanks de fabelachtige snelheid tijdens het rijden waren we door het tanken alweer zoveel tijd verloren dat ik met Matt op de boot naar Koh Chang weer mensen tegen kwam uit mini-bus 1 die naar een grotere (langzamere) bus overgeheveld waren in Bangkok.

 

Boot maffia

"Maar Louis, je zou toch naar Koh Wai gaan" hoor ik jullie in koor denken. Jahaa, maar daarvoor moest ik naar een andere pier. Dat had ik in m'n beste Thais nog aan de nooit Engels sprekende mini-bus-maffia gevraagd. Maar die brengt je alleen naar de pier waar de boot vertrekt waar de mini-bus-maffia een bootticket deal mee heeft. Boot-maffia dus.

En dus bleef ik net als in 2010 en 2004 een nachtje pitten in het vissersdorpje Bang Bao aan de zuidkant van het eiland Koh Chang waar de volgende morgen een langzame boot naar Koh Wai zou vertrekken.

 

Koh Wai goodbye

Dat verliep allemaal zonder onnodige obstakels, louche deals etc. En zette ik om 10:00 uur voet aan wal (op steiger) op Koh Wai. Nog altijd in bezit van een krakkemikkige pier van houtresten. In tegenstelling tot wat je wellicht denkt, waait het zelden op Koh Wai. Sterker nog, het is er meestal bloed heet. Misschien is dat de reden dan 3 van de 4 resorts die het eiland rijk is, aan de noordkant van Koh Wai liggen. Ze zijn verbonden door een rotsachtig kronkelend pad dat 's avonds niet verlicht is. Er is wel meer niet verlicht 's avonds op Koh Wai. Elektriciteit is hier nog luxe en van de 4 is er maar 1 resort dat 24/7 elektriciteit heeft.

Het pad op Koh Wai is een kilometer lang en dat had ik in een paar uur al 3x op en neer gewandeld. Kleine stranden vol afval en met weinig zo. Daarnaast kon ik de aanwezige resorts op weinig sfeer betrappen helaas. Het voelde als Curry zonder kokos, als Bangkok zonder putlucht. Gewoon niet compleet weet je. Op dat moment voel je je mooie reisaura veranderen in een poreuze cirkel en dat is iets dat je niet wilt.

 

Exelleren op Koh Mak

Diezelfde avond heb ik daarom een bootticket van Koh Wai naar Koh Mak geboekt. Een super mooi eiland binnen handbereik (45 minuten). Zo dichtbij dat je het aan zou kunnen zwemmen. En omdat ik het in 2004 en 2010 buitengewoon toppie had gehad op Koh Mak was de terugkeer een fijn vooruitzicht.

Bij mijn vrienden van Ao Khao Beach Resort had ik al even via hun Facebook-fanpage gechecked of ze nog een fijn hutje voor me hadden en dat bleek het geval te zijn. Er zou bij de pier iemand klaar staan om me op te pikken.

En Koh Mak is een goede keuze geweest. Bij aankomst liep ik een oude bekende tegen het lijf. De Brit Steve bij wiens duikclub Koh Mak Divers ik 2 jaar geleden een paar duiken had gemaakt. Steve is weer getrouwd met een Nederlandse en zodoende komt hij ook regelmatig in 'The Pipe, that wicked area in Amsterdam'.

Toen begon er een lampje te branden want 2 jaar geleden was een Nederlandse dame m'n Divemaster (begeleider). En die was ik stomtoevallig een half jaar daarna tijdens een afdelingsuitje met collega's van NS International nog tegen gekomen in een bar in Antwerpen waar we indertijd bij toeval gingen schuilen vanwege de regen (niet omdat we dorst hadden ofzo). En die Divemaster (Anouk) bleek er ook weer te zijn.

Morgen ga ik met hen weer een paar duiken maken dus. Verder lig ik hier vooral weer te doen waar ik graag in excelleer: niets dus. Man wat ben Ik daar heer en meester in. Tussendoor nog ff een massagetje hier of daar, Thai Beef Salad, Pineapple Shake etc.

U hoort weer van mij!