Duiken met Devil Rays op Pulau Weh

Procedures en regeltjes, ik hou er niet zo van. Toch moet ik toegeven dat ik mezelf bepaalde procedures eigen gemaakt heb. Neem nu het pinnen van geld. In Nederland trek je eerst je pinpas uit de automaat. Pas als dat gebeurd is spuugt de machine gewillig zijn waardevolle papier uit.

In veel andere landen bestaat die procedure ook. Met als klein detail dat de procedure wordt omgedraaid. Eerst je geld...je rent naar je vliegtuig omdat je een krappe overstap hebt op Medan airport...en dan je bankpas.

Niet heel handig van me. Hoewel, na onze financiële excessen in Singapore was ik toch al blut dus heel veel maakte het niet uit. Gelukkig heb ik nog een tweede bankpas en creditcard achter de hand en kon ik via de bank-app mijn bankpas blokkeren en direct een nieuwe aanvragen.

 

Met hoofddoek om en schouders bedekt door Banda Aceh

Na een vervolgvlucht en een taxiritje naar het Oasis Atjeh Hotel stonden we in hartje Banda Aceh. En waar in heel Indonesië bier, rock muziek en daten is toegestaan onder locals is dat niet het geval in de provincie Aceh.

Het gebied staat bekend als Islamitisch bolwerk waar streng wordt toegezien op het naleving van de sharia, een Islamitische wet. Als vrouwelijke toerist met blote schouders en/of korte broek de straat op of in bikini het strand op is hier not done. Als lokale vrouw zonder hoofddoek in het openbaar verschijnen doe je alleen wanneer je graag als opvang wilt dienen voor het een flink aantal stokslagen.

 

We hebben het toch leuk zo?!

Gelukkig hebben we op het ontbreken van een verfrissend biertje bij het avondmaal na geen concrete maatregelen uitgevoerd zien worden door lokaal blauw op straat. Sterker nog, ondanks dat mannen en vrouwen niet bij elkaar aan tafel zitten, lijken begintwintigers het gezellig te hebben met elkaar in een hip barretje naast de centrale markt.

Westerse snacks worden er begeleid door alcohol vrije cocktails, een tigtal varianten koffies en thees en een 50 inch plasmascherm waar r&b uit de onderkant van de lokale hitlijsten op wordt vertoond.

Dat de dames in de clip weinig verhullende kledij dragen en het aantal keer dat het woord 'bitch' in de clip genoemd werd, niet op mijn telraam past doet er verder niet toe.

 

Met 4G op de boot naar Pulau Weh

"Als ze daar maar wel WiFi hebben hoor!?" Is een veelgehoorde opmerkingen tijdens het oriënteren en boeken van een vakantie. En ook ik ben als bloggende Azië liefhebber afhankelijk van een beetje knappe internetpijp om foto's en reisverhalen tijdens de reis te kunnen posten.

En omdat ze in Indonesië blijkbaar geen zin hadden in hele drommen "heb jij de WiFi code al?"-toeristen hebben ze in elk geval op Sumatra een prima 3G en zelfs 4G mobiel netwerk opgetuigd. Om reizigers aan te moedigen om deze vorm van digitale heroïne vooral te gebruiken, wordt het bijna gratis weggegeven.

Dat was althans de indruk die ik de volgende morgen kreeg bij de aanschaf van een prepaid simkaart met maar liefst 12 gigabyte aan internet tegoed voor nog geen 7 euro.

 

Duiken bij Lumba Lumba Diving Centre

Vindplaats van deze kiloknaller was de pier voor de ferry naar Pulau Weh, onze vervolgbestemming. Pulau Weh is het Sumatraanse synoniem voor duikparadijs. Je vindt er prachtig koraal en een hoeveelheid verschillende vissen waar Jacques Cousteau voor in zijn duikpak zou kruipen.

En aangezien die niet meer leeft moesten wij die onderwaterwereld maar eens gaan verkennen, hadden we bedacht. Na een overbruggingsnachtje bij Ujung Karang Bungalows konden we onze intrek nemen bij Freddies. Freddies is een begrip op Pulau Weh gezien de ligging aan één van de mooiste strandjes van het eiland en, volgens TripAdvisor, de uitstekende keuken.

Lumba Lumba Diving Centre werd de host van onze duiklusten. Omdat mijn laatste duik alweer twee jaar geleden was werd me een opfrisduik bij het house reef geadviseerd. Fantastisch om je eigen house reef te hebben en om zo vanaf het strand met duikuitrusting aan de zee in te kunnen lopen en al direct veel moois te kunnen zien.

De duiken bleken in chronologische volgorde toe te werken naar een ware onderwaterapotheose. De laatste duik vond namelijk plaats op de beste duikspot in de buurt van het eiland, Batee Tokong.

Wat die plek zo bijzonder maakt is de combinatie van schitterend koraalrif, een enorme diversiteit aan geschubd vinnig spul en een wand direct achter het rif die 800 meter naar beneden loopt. Ongekend diep voor deze omgeving en dus een directe verbinding met de Indische oceaan. Een grotere kans op het spotten van het grotere vissen was er niet.

Klein detail was de sterke stroming bij Batee Tokong. De zichtbaarheid onder water werd hier flink door beïnvloed en de hoeveelheid zuurstof die ik nodig had helaas ook. Gelukkig maakte alles dat voorbij kwam zwemmen dit ruimschoots goed. Een stuk of zeven haaien, moray eels, snowflake morays, een honeycomb moray eel, een octopus, lion fishes, porcupine fishes, een hele familie giant trevally fishes en nog veel meer moois zagen we passeren.

 

Batmannen op 25 meter diep

Tijdens het spotten van een white tip reef shark werd het plotseling een stuk donkerder om ons heen. Ik hoorde getik dat ik herkende als het metalen staafje dat een dive master tegen zijn zuurstoftank aan tikt wanneer hij contact zoekt met de duikers om hem heen.

Dive Master Stephan wees driftig omhoog en mijn duikmasker volgde zijn vinger. Er kwam een groep van maar liefst 17 Devil Rays aan zwemmen, een meter of vijf hoger dan wij zwommen. Devil Rays zijn met hun enorme vleugels direct familie van de Manta Ray en worden bijna net zo groot. Elk dier schatte ik met zijn reusachtige vleugels twee tot tweeënhalve meter breed in. En met twee punten op de kop deed het me nog het meest aan Batman denken.

De vorm waarin de gevleugelde reuzen zwommen leek nog het meest op een formatie jachtvliegtuigen op weg naar hun doelwit. Erg indrukwekkend en machtig om zo'n enorme groep Batmannen te zien.

 

Afdrogen en op pad naar de bush

En zo waren we na gezamenlijk acht duiken, een prachtige scooterrit over Pulau Weh en vijf overnachtingen op dit prachtige eiland weer een Sumatraanse ervaring rijker. Backpacks inpakken, camouflage kleding aan en op zoek naar orang oetans in Bukit Lawang!