Brak in George Town - Maleisië
- Brother Louis
Stel, (ff puur hypothetisch dus hè), je vliegt terug van Yangon (Myanmar) naar Bangkok en moet daarvoor om 5:15 je nest uit. En stel dat je zo briljant was om een vlucht te vinden voor 700 THB (14 eurootjes) voor de volgende dag om 7:20 richting Maleisië en stel dat je in Bangkok 2 toffe Duitse dames tegen zou komen die je in Bagan (Myanmar) had ontmoet, dan zou jij toch ook gewoon een nachtje doortrekken? Je leeft per slot van rekening maar één keer toch :-). En zo gebeurde het.
Te vroeg weg uit Yangon
Ergens rond een uur of 5:45 werd ik met een echtpaar uit (alweer) Duitsland (echt onkruid die Duitsers, zoveel als er hiervan zijn, je zou er met gemak een Schevenings strand mee kunnen vullen) naar de Airport gebracht. Ook deze reislustige 50+'ers kregen mijn wenkbrauwen bovengemiddeld omhoog door behalve 4 enorme sporttassen ook nog een heuse parasol met zich mee te sjouwen. "Ja, kan altijd van pas komen op het strand toch". Om 5:45 's ochtends wil je die discussie niet aan gaan en zeker niet met 'n Duitser, want die beschikken natuurlijk nog wel eens een stukje overwinningsmentaliteit waar de honden geen brood van lusten. Op de airport kregen ze echter de rekening, letterlijk, gepresenteerd. Op basis waarvan de inschatting gemaakt was weet ik niet maar het stel dacht er goed aan te doen te parasol kado te doen aan de taxi-chauffeur. Dat de gemiddelde taxi-chauffeur hier in een geclusterd aantal kartonnen dozen woont ergens op -3 van het lelijkste/meest vervallen betonnen bolwerk is nu even niet belangrijk, zo'n parasol kan altijd van pas komen en het gaat uiteindelijk om het gebaar, de kerstgedachte zegmaar :-).
Bij het inchecken bleken Adolf & Eva (de echte namen van de twee heb ik om privacy redenen even aangepast) te beschikken over 53,9 kilootjes. Omdat onze airliner, Air Asia, een prijsvechter is mag er maar 15Kg de man meegenomen worden. Iedere kilo extra kost je $4. De 13,9kg overgewicht werd dus een uitdaging voor de twee. In de wachtruimte zag ik hen zo'n drie kwartier later verschijnen volgehangen met camera tassen, kleine rugzakjes, een slinger van plastic tasjes om de middel en elk een t-shirt of tien. Ze hadden ook nog de nodige kleding weggegeven. De vraag op welke wijze ze dit aantal kilo's het land in gekregen hebben schuiven we gemakshalve even door naar volgende week.
De vlucht verliep verder voorspoedig na 1:10 mocht ik de grond van de gloednieuwe Bangkok Airport weer kussen. Dat het vervolgens nog een slordige 3 uur duurde voordat ik in m'n guesthouse was laat ik verder onbesproken.
Inchecken vlakbij Khao San Road in Bangkok
Na m'n intrek in Langphuu House genomen te hebben even m'n mail gecheckt en daar bleek ik een uitnodiging voor het diner te hebben van Meike en Anne die ik in Bagan had leren kennen. Erg aardige zussen die opgegroeid zijn in "The States" waardoor ze dat ellendige Duitse accent niet in hun Engels hadden. Na flink wat geshop, een bezoek aan m'n kleermaker om te kijken of de broeken etc. een beetje kek gesjeft waren en een legendarische "Submarine Sandwhich" verder (hij was weer heeerlijk Johnny!) was het tijd om de dames op te gaan zoeken. Onderweg nog even een 2e hands Lonely Planet van Maleisië op de kop getikt voor wat lokale valuta en een fles bier. Dat laatste moest de verkoper even overleggen met z'n baas maar die stemde in, hier dus niet dat geneuzel dat er tijdens werktijd niet gedronken mag worden :-) Het weerzien was erg leuk met de meiden en na het diner hebben we ons even laten behandelen in een massage salon met een olie massage. Zo'n dagje shoppen is vreselijk vermoeiend natuurlijk en ik was ook nog eens hartstikke vroeg opgestaan. Hoog tijd voor een stukje ontspanning dus.
Nachtje doorhalen in Bangkok
Het liep inmiddels tegen middernacht maar daar merk je hier niets van. Een flink aantal pubs en kroegen zijn hier de hele nacht open. Daar kan de burgervader van Den Haag (en vele andere gemeentes) wellicht nog wat van opsteken. Meike haakte uiteindelijk af. Met Anne de hele nacht dus maar opgebleven want om 2:00 je bed in gaan om er vervolgens om 4:15 weer uit te moeten dat zou jij toch ook niet doen? De taxi-chauf naar de airport had er zin in want met kamikaze-snelheid scheurden we door Bangkok heen. En hoewel die nieuwe airport nog iets verder weg is dan de oude (maar de weg wel een stuk beter is) klokte we 26 minuten en 13 seconden af toen de beste man met piepende remmen en smeulende bandjes z'n rokende japanner tot stilstand had gebracht. En na een voorspoedige vlucht van een paar uurtjes bevind ik mij nu in de George Town op het eiland Pulau Penang in Maleisië. Met een gemiddelde luchtvochtigheid van 85 à 90%, een uur tijdsverschil, wéér een andere munteenheid (zo gek is die Euro nog niet, ik begreep dat de Duitsers de Nederlandse kranten weer gehaald hebben met de opmerking dat de meerderheid de Deutsch Mark weer terug wil, ik dan u feestelijk!!), wéér een andere taal en na 21 uur niet geslapen te hebben, zijn de omstandigheden hier toch weer heel anders en voel ik mij redelijk to vergevorderd gebroken.
Op adem komen bij 75 Travellers Lodge
Maleisië wordt voor ongeveer 90% bewoond door moslims. Ik ben dan ook erg benieuwd hoe lang Rita Verdonk hier zou aanblijven als Minister van Integratie want de boerka wordt hier overal gedragen. Op het vliegveld was overigens geen enkele bus naar George Town te bekennen. Normaliter is 18km (met rugzak) voor een doorgewinterde backpacker uiteraard een peulenschil maar na 21 uur zonder slaap rond gehobbeld te hebben (en met nog wat buckets drank van Khao San Road in de benen) liet ik deze optie toch maar onbenut. Na wat rondvragen en een half uurtje lopen kwam ik ergens bij een bushalte terecht en na een ritje van een uur ben ik ingecheckt bij de 75 Travellers Lodge. Betonnen blokkendoos maar 't wordt gerund door wederom flink wat goedlachse mensen. Nu even de buurt verkennen. Tot het volgende bulletin.....
