Alles nog safe in Yangon - Myanmar

Mingelabar vanuit Yangon! Internet werkt dus ik kan aan het werk....ik bedoel, ik kan jullie bericht over mijn goede en veilige aankomst. Afgezien van wat groene helmen die het straatbeeld ontsieren ligt Yangon er nog bijna net zo bij als in 2006 toen ik hier ook al was. 

In tegen stelling tot wat een Zwitserse man mij vertelde in 2006, over het vergelijk met zijn verblijf in 1980 en dat er niets was veranderd, zie ik wel degelijk veranderingen sinds 2006. Wat heet, een spiksplinternieuw luchthaven waar Schiphol bij verbleekt. V.w.b. design dan want verder stelt het niet veel voor nog. De auto's zijn nog net zo rot, roestig en zonder bodemplaat als eerst en ook de kuilen in de weg liggen er nog fijntjes bij...of nee, ze zijn nog dieper geworden.

 

Hotelletje scoren in Yangon

Na mijn intrek genomen te hebben in het Motherland Inn II ben ik op de eerste dag direct even naar de Shwedagon Pagoda geweest. Wat een enorme joekel van een schitterende stoepa blijft dat toch. Deze pagoda is het heiligste der heiligen voor de Birmezen. Het Mekka of Vaticaan voor de lokale Boeddhist zegmaar. Zowel overdag in de zon, tijdens de zonsondergang of 's avonds wanneer ie wordt uitgelicht, dat dit is altijd mooi! En wanneer je denkt dat je echt op een afgelegen plek op deze aardkloot bent en je geen groepsreizen tegen het lijft loopt, kom je toch een club Nederlanders tegen onder de bezielende leiding van Koning Aap. Ook deze mensen hebben net als ik een stevig aantal weken moeten lullen als brugman, veel mogen bellen etc om hun visum te bemachtigen. 

Het diner heb ik zoals vrijwel alle Birmezen dat doen, op straat genieten. Veel stoeltjes met tafeltjes op de stoep op nog geen meter afstand van voorbij razende/pruttelende taxi's en bussen uit het jaar kruik. Je vlees kun je hier bijna letterlijk grillen op de motorkap van een voor een stoplicht stilstaand voertuig. Blijft bizar maar toch wel mooi om te zien hoeveel men hier uit het straatleven kan halen. Met een graadje of 30+ is dat ook net even wat aangenamer dan bij ons thuis natuurlijk. 

Gisteren ben ik nog naar het Kandawgyi meer geweest dat buiten het centrum van Yangon ligt. Even een beetje chillen. Het meer ligt er schitterend bij. Het aardige van het meer is dat het wat wordt opgeleukt door een alleraardigst schuitje. Wie wel eens in Amsterdam geweest is en de chinees tussen de bibliotheek en Nemo kent, weet dat dat er als een typische protserige Chinese schuit uitziet. Gelukkig is er een plek op de wereld waar die schuit ruimschoots overtroffen wordt. En die ligt inderdaad midden in het Kandawgyi meer. Het blijkt ook nog een restaurant te zijn ook voorzien van 2 enorme drakenkoppen op de boeg volledig in goud afgezet, althans, zo ziet het er uit.

 

Ken je klassiekers (tijdens een massage!)

Na een lekker wandelingetje en wat geluier was je tijd om op zoek te gaan naar iets wat op massage leek. Volgens de Lonely Planet van Myanmar zou Seri's Health & Beauty de plek moeten zijn die descent was. En zoals wel vaker het geval was met Lonely Planet, klopte het adres en de plaats op het kaartje voor geen meter en dus moest er even gezocht worden. Eenmaal aangekomen bestelde ik een voetmassage. De voetmassages en fullbodymassages bleken in dezelfde ruimte gegeven te worden. De ruimte werd gevuld door muziek die ik het beste kan omschrijven als muziek met een hoog wegrestaurantmuziek-uit-de-jaren-80. Dus instrumentaal, veel synthesizers en de niet aanwezige stem wordt ingespeeld met een trompet of saxofoon. In de melodie waren toch wel wat toppers van toen te herkennen als "San Francisco" van Roy Orbison en "Careless Whisper" van Wham! In het origineel van deze laatste plaat zit al behoorlijk wat saxofoon dus het wel een flink blazerig geheel. En om het geheel van geluiden in de ruimte wat af te maken lag aan de andere kant van een kamerscherm waar iemand een full body massage ontving, iemand om de paar minuten stevig te rochelen. Oh ja, ik ben in Azië. 

Omdat het Motherland Inn II nogal ver buiten het centrum lag, was ik diezelfde morgen geswitcht naar het Beautyland Hotel II waar ik in 2006 ook al een nachtje gepit had. De dienstdoende manager vroeg ik om een restaurant tip om traditioneel Birmees te kunnen gaan eten. Hij raadde mij een restaurant met een hele lange Birmese naam aan die ik even niet voor handen heb, maar het toeval wilde dat ik daar tegen 3 bekenden (Anna, Hanneke en Wieger, de laatste 2 uit Nederland) uit het Motherland Inn II aanliep die ik die ochtend bij het ontbijt had leren kennen vlak voor mij switch naar het Beautyland II Guesthouse. 

Zij waren 's middags bij de Sule Pagoda geweest, een wat kleinere pagode dan de Shwedagon Pagoda en die midden in de stad pontificaal op een rotonde gepland is. Of de weg is er wat later omheen gelegd, dat lijkt me waarschijnlijker gezien de leeftijd van dat ding. De 3 hadden bij deze pagode kennis gemaakt met 2 mediterende studenten en waren aan de praat geraakt. Ze hadden de 2 studenten ook om een restauranttip gevraagd en hen uitgenodigd om aan te schuiven. Een erg leuke verrassing dus om met en 3 leuke reizigers een vorkje te prikken en ook nog 2 locals erbij. En wanneer 2 verschillende mensen van 2 verschillende locals een restauranttip krijgen, kan het niet anders dan waanzinnig lekker eten geweest zijn. En dat klopte volledig. Vraag me niet wat alle prutjes waren maar het smaakte echt heel lekker!

 

Toch openheid over politiek

Kahn, een van de twee locals was opvallend open over politiek etc. Hij praatte vrijuit over verkiezingen, het regime en dat soort dingen. En dat terwijl toen ik in het guesthouse naar de uitslag van de verkiezingen vroeg, de jongen achter de receptie zei dat het voor hem heel erg gevaarlijk was om daar over te praten. Direct afgekapt dus. Logisch en prima maar des te opvallender dat een ander nota bene in een openbare gelegenheid in het bijzijn van westerlingen hier zo open over is. Zelfs later op straat hebben we nog ruim een uur staan kletsen en op straat is de kans dat er een spion van de regering in de buurt is of komt staan erg groot. En die herken je meestal niet aan zijn zwarte lange regenjas met pet en vergrootglas. Wat wel mooi was is dat Kahn aardig wat over Nederland wist. Dat we niet allemaal op klompen lopen, het kent Nederland vooral als "the land of flowers"  en bij het beschrijven van de bloeide bollenvelden waar ik in het voorjaar ieder werkdag voorbij stuif met de trein wilde hij hier graag meer van zien/horen. Ik heb 'm in elk geval toegezegd dat ik hem de eerst bloeiende bol in de plantenbak op mijn balkon ga mailen. 

Vanavond vertrek ik met de nachtbus uit Yangon. Deze ongetwijfeld in nieuwstaat verkerende bus zal een waarschijnlijk 2x zoveel mensen als aanwezige stoelen in een uurtje of 12-15 naar de stad Mandalay gaan vervoeren. Ik heb er nu al zin in!

 

Mr. Soft in Bangkok

Over mijn laatste dag in Bangkok nog het volgende. Ik heb de twijfelachtige eer na 1 dag reeds een bijnaam ontvangen te hebben in de massagesalon naast m'n guesthouse. M'n onderbenen kunnen het betere duw en trekwerk van de masseuses niet altijd even goed aan en dus vraag je of het wat 'softer' kan. Daar lachen ze hier dan weer om want een stevige massage is juist goed voor je. Maar meer pijn dan ontspanning kan volgen mij de bedoeling niet zijn. Gisteren kwam ik dus terug om ipv aan een oliemassage een Thai-massage te nemen. En bij binnenkomst "Mr. Soft is back" gescandeerd door het aanwezige personeel. Mmm...ach, in marketing/pr roepen we altijd dat zolang er over je gepraat wordt, het goed voor je is toch?