Sterrenstatus in Ubud op Bali

David & Victoria Beckham, David Bowie, Jimmy Carter en Louis Jansen. Een rijtje illustere namen en je vraagt je wellicht af; wat hebben deze mensen met elkaar gemeen. Wel nu, ze hebben allemaal een keer gegeten bij Ary's Warung in Ubud waar ik gisterenavond was.

Ik laat me uiteraard graag omringen door de nodige sterren, maar veel meer dan een vermelding in het net uitgegeven kookboek van Ary's Warung zat er niet in. Geen David en Victoria gezien maar het eten smaakte er daarom niet minder om.

Warung is Indonesisch voor eethuisje. Warungs vindt je veel langs de weg, stalletjes met saté, beetje rijst of noodle soepjes. Ary's Warung is een warung van een ander kaliber. Deze zeer strak vorm gegeven tent serveert fushion gerechten. Een mooie combi van moderne kooktechnieken, westerse en Aziatische ingrediënten. Het resultaat; smullen op sterren niveau, en dat ook nog voor een zacht Aziatisch prijsje. Deze keer spring ik van de hak op de tak en zo springen we nu van de Crispy Lobster Wonton bij Ary's Warung in Ubud terug naar een enorme grote krab een paar dagen geleden op Lombok.

 

Hoe crisy crispy kan zijn

Nee, die krab lag niet op mijn bord. Daar kreeg ik de kans niet eens voor. Ik had het diner er net in zitten en reed op een brommertje terug naar Surfers Inn, mijn homestay in Kuta Lombok, de gelijknamige badplaats van het veel bekendere Kuta op Bali. Alleen worden hier geen aanslagen gepleegd en is het stukken rustiger.

Anyway, ik op de brommer, pikdonker dus licht aan. Je rijdt op een bijna verlaten weggetje en haalt de enige aanwezige weggebruiker in, een local op een brommertje. Even verderop verschijnt er iets reusachtigs op de door mijn koplamp verlichte weg. Het blijkt een enorme krab te zijn. Je weet wel, zo'n zeebeest wat er op het eerste gezicht zo onhandig uitziet omdat hij opzij loopt.

Surfers Inn ligt direct aan het strand. Maar het strand is zeker 30 meter diep, en ik reed op dat moment op een weggetje dat zo'n dikke 100 meter van het strand verwijderd was. Duidelijk geval van een verdwaald exemplaar. Maar ja, met van die joekels van scharen voelde ik me ook niet echt geroepen om het dier een zetje in de juiste richting te geven. En dus stuurde ik ruim om de krab heen want voor je het weet hangt de schaar van zo'n krab in je brommerwiel en heb je brommerpech.

Een paar seconden later hoorde ik achter me echter een enorm gekraak. De local die ik net gepasseerd was had de krab of niet gezien, of had trek in iets met krab. Hij was in elk geval dwars over de krab heen gedenderd. Ik stopte direct en draaide me om. Keek verbaasd en zag dat de local er als een haas vandoor ging. De krab gaf nog een laatste stuiptrekking en dat was het dan.

 

Kuta Beach op Lombok

Surfers Inn bleek een relaxed optrekje te zijn. Ik viel zonder surfboard bij me, wel een beetje uit de toon maar had met de spierpijn van de Rinjani in mijn benen een buitengewoon goed excuus om geen board bij me te hebben. Wel jammer want ik had gehoopt dat die spierpijn inmiddels minder geworden zou zijn.

Surfers Inn deed me een beetje denken aan de opzet van het appartementencomplex uit de serie Melrose Place uit de 90'ies. Een rechthoekig zwembad dat midden tussen een aantal appartementen in lag. Erg gaaf en ontspannen sfeertje.

M'n buren waren vijf Nederlanders. Ik had al wel het idee dat ze uit de buurt van Rotterdam kwamen maar dat ze ook nog eens uit 's Gravenzande en Hoek van Holland kwamen had ik niet aan zien komen. Dat is op steenworp afstand van Naaldwijk, waar ik opgegroeid ben. Best lachen om zo ver van huis een groep surfers te ontmoeten uit je eigen streek. De boys waren onderweg tijdens hun acht maanden lange surfvakantie langs diverse top surfspots met als eindbestemming Australië.

Voor mij was er zonder surfen en met spierpijn eigenlijk niet zo heel veel te beleven in Kuta. Heb nog een authentiek Sasak dorpje bezocht. Traditioneel ingericht zoals het vroeger was op Lombok bij deze stam. Dus veel hutten van leem, riet, stro en ander wegwaai spul.

Ik heb ook nog een dagje op de scooter getoerd naar het uiterste Zuidoosten van Lombok naar het vissersdorpje Enak. Om daar te komen was weer een avontuur op zich. Ik werd alle kanten opgestuurd behalve de juiste. Maar wel lekker om zo ver van de toeristische wereld verwijderd te zijn. Ik heb namelijk echt geen toerist gezien. Wel een grote vrachtwagen waar aan de achterkant aan brommer onder dubbel gevouwen lag.

 

Terug naar Bali

De volgende dag reisde wilde ik terug naar Bali reizen. Hiervoor was een tripje naar de havenstad Lembar op Lombok noodzakelijk. De boottrip verliep nogal ruw door de wilde zee. Door de hoge golven en veel wind hingen er al gauw een man of tien over de reling achteruit te eten.

Met een dik uur vertraging kwamen we aan in Padangbai. Daar aangekomen zou er een busje op me wachten dat me naar Lovina zou brengen. Die was er niet en kwam ook niet. En omdat ik de enige was die richting Lovina wilde en dat nogal prijzig bleek te zijn, besloot ik terug te gaan naar Ubud. Dat was dan wel weer leuk want ik wilde nog graag een paar nachtjes pitten bij Gusti's Garden Bungalows waar ik eerder een kijkje had genomen.

 

Koffie van uitgepoepte bonen

Gelukkig hadden ze bij Gusti's een fijn bungalowtje vrij met zwembad voor de deur, een heerlijk balkon en ook nog eens lekker rustig gelegen.

De volgende dag maakte ik een prachtige wandeling over de Campuhan Ridge Walk. Ik had geen idee dat Ubud zo mooi was. Het oogsten van de rijst was in volle gang tijdens de wandeling wat voor mooie foto's zorgde.

Per scooter bezocht ik ook nog een mooie tempel ten noorden van Ubud en als klap op de vuurpijl dronk ik een bakkie van de duurste koffie ter wereld. En wat maakt die koffie tot de duurste? Nou, stel je hebt bijvoorbeeld een huisdier en je bent dol op rijst. Zou je dan je huisdier rijstkorrels te eten geven wachten totdat ie die weer uit schijt en daar nasi van gaan klussen? Dacht het niet hè!

Op Bali denken ze daar anders over. Hier heb je namelijk de  Luwak kat. Die katten stoppen ze in kooien en geven ze koffiebonen te eten. De koffiebonen fermenteren in de darmen van de kat en worden vervolgens uitgepoept. Iemand vist die bonen dus weer uit de kattendrek, de bonen worden geroosterd en daar zetten ze hier koffie van. 

Een nogal tijdrovende klus, zeker ook omdat het even kan duren voordat zo'n kat een kilootje bonen opgegeten heeft én weer uitgepoept heeft. De gezette koffie smaakte aardig maar niet heel erg bijzonder eerlijk gezegd. Gelukkig kon ik de exclusieve koffiesmaak met een fles koud bier even later wegspoelen.