Mekong Delta Force - Vietnam

In een week kun je veel beleven zeg! In deze aflevering: een heuse bitch fight in de Mekong Delta, magische momenten door een Eindhovenaar, een tenenkrommende Duitse centenneuker, en spetterpret in Vinh Long...dus dat belooft wat!

We gaan even terug naar 2e kerstdag waarop de Argentijnse Sophia jarig was. Ergens in de middag hebben we daarom alvast maar een paar fijne cocktails in de branding soldaat gemaakt. Lekker decadent even met de kont in 27 graden warm zeewater hangen en zo'n fijne koel versnapering naar binnen laten glijden. Het blijft afzien.

Er ontstond een idee om met een aantal mensen de volgende dag maar eens op te krassen. Samen met de Nederlanders Pierre en Nicole en de Argentijnse Sophia besloten we om de Mekong Delta in te trekken. Een van de langste rivieren ter wereld die ergens in de Himalaya begint en eindigt in de onderkant van Vietnam in de Zuid Chinese Zee. Het gevaarte tentakelt zich door een gebied van een paar honderd kilometer breed in allerlei grote en kleine rivieren waardoor de grond super vruchtbaar is. Ideaal om wat rijst in te planten. En dat gebeurt daar dan ook en masse.

 

Getover in de Mekong Delta

We besloten om een combi-ticket boot en bus te boeken. Helaas was de snelste route naar de plaats Can Tho al vol waardoor we via de alternatieve route over Ha Thien een grenspost met Cambodja moesten reizen. De mini busrit die ons oppikte was niet voor iedereen even prettig. Blijkbaar was er zoals wel vaker het geval is, iets misgegaan waardoor een van de backpackers de bus uitgewerkt werd. Hij moest op een ander busje wachten omdat onze mini bus al overvol zat en alleen hij naar een andere pier blijkbaar moest. Daar volgde uiteraard een discussie op omdat de backpacker bang was zijn boot naar het vaste land te missen. De chauffeur belde met een mannetje en vertrok vol gas die jongen in een dikke stofwolk achter latend.

Vrijwel de gehele busrit heeft de chauf schreeuwend en tierend zitten bellen. Een ware attractie om naar te luisteren....maar niet om 7u 's ochtends a.u.b.! Om 8u zaten wij gelukkig wel op een boot. Na de boot hup de bus in om in 6 uur naar Can Tho te reizen. Onderweg net buiten Chau Doc hadden we even een eet/drink/plas break en na wat rondslenteren haalde Eindhovenaar Pierre plotseling een doekje uit zijn broekzak. Die gast bleek gewoon een beetje te kunnen toveren!! Het was een zogenaamd toverdoekje. En het was verbazingwekkend hoe de lokale bevolking zonder dat we een woord met elkaar konden wisselen helemaal op gingen in de googel trucs van Pierre. Het toverdoekje duwde hij met een vingen in zijn vuist, hand open, doekje weg. Ze begrepen er geen hout van. Een dame in het bijzonder die aan alle kanten alles moest bekijken. Pierre moest zijn broekzakken leegmaken. Niets te vinden uiteraard. Hilarisch!! Niet dat ik er iets van begreep overigens. Verder nog een truc met een stuk touw dat in tweeën geknipt werd en weer 'heel gemaakt' werd daarna en 2 elastiekjes die ineens in elkaar zaten. Het werd een vermakelijke stop. Lachen dat je dat zomaar kunt zeg! En erg leuk om toch met locals te kunnen communiceren.

De rit naar Can Tho was verder niet erg bijzonder, wel stevig oncomfortabel omdat er via de achterdeur van de bestelbus waar we in reden allerlei vracht naar binnen werd geduwd onder onze voeten door. Benen omhoog en opgevouwen met je neus tussen je benen zitten. Niet de meest fris ruikende plek van je lijf met 30 graden na flink wat uur in een bus. Maar zo erg als die kip die letterlijk opgevouwen in een mandje onder de bank lag hadden we het nu ook weer niet. Echt super zielig voor dat dier!

In Can Tho hadden we rap een hotel gevonden. Daar werd ook reclame gemaakt voor een boottochtje met een kleine boot voor DE attractie van Can Tho: de floating market. Met name Pierre en ik waren daar nogal ontvankelijk voor. Geen gedoe met zoeken etc. en met een beetje lullen werd de prijs nog wat bijgeschroefd. Toch nog maar even niet geboekt. Na het avondeten kwamen we op straat 3 gasten uit Oostenrijk tegen en er kwam een vage gast uit Duitsland bij staan. Bleek Maurizzio te heten, van Italiaanse komaf.

Pierre, Nicole en ik besloten te gaan pitten omdat we de volgende dag al om 6:30 zouden op staan om een boottocht te regelen. Sophia besloot met de resterende gasten nog een drankje te gaan doen. Maurizzio gaf bij hem aan dat hij graag met ons mee wilde op de boottocht en wanneer we een goeie deal tegenkwamen we dat voor hem mochten boeken. Prima dachten we.

 

Bitch fight in Can Tho

Bij terugkomst in het hotel was de boottocht-dame inmiddels weer een paar dollar gezakt en Pierre en ik voelden ons daar prima bij. Dus voor 5 personen de boot geboekt. De volgende morgen stond iedereen okselfris weer op straat. De bootdame had iemand gestuurd om ons op te halen en dus gingen wij richting de boot. Daar aangekomen wilde we de boot instappen maar riep een dame, althans ze leek meer op een lesbische bootwerker maar dan nog net zonder zichtbare bilnaad, die we helemaal niet kende tegen Maurizzio ineens dat hij extra moest betalen. We begrepen er niets van. Op ons bootticket stond duidelijk een totaalprijs en dat die voor 5 personen geldig was. Die lieten we zien maar ze hield voet bij stuk. Wie ze was etc. geen idee. Onze gids ook een dame wilde gewoon wegvaren maar ze werd tegengehouden. De sfeer werd wat grimmig. We vroegen de receptioniste van het hotel om de dame die ons het ticket had verkocht te laten komen. Die was er gelukkig snel.

Helaas begrepen we totaal niet waar het over ging maar er brak een stevig bitch fight uit. Door de 1e dame waren we behoorlijk uitgekafferd en daarom voelden we er dan ook weinig meer voor om met deze schuit te vertrekken. Maar ja Pierre en ik hadden al wel een deel aanbetaald en dat kregen we maar niet terug. Na flink wat verontschuldigingen van de verkopende dame en positief op elkaar inpraten (de meesten hadden er met deze sfeer niet zoveel zin meer in) besloten we toch weer in de boot te stappen. Aan wal brak toen echt de pleuris uit. Alleen Pierre stond nog aan de kade en die werd tegen gehouden. Uiteindelijk glipte hij toch aan boord tussen wat benen door. De dame die we niet kende begon daarop los te meppen op de verkoopdame. Dat mochten we blijkbaar niet zien wat een dotje mensen ging stijf tegen elkaar aan staan aan de kaden zodat we niet goed konden zien wat daar gebeurde. De verkoopdame heeft in elk geval op de grond gelegen en is wat haren kwijt geraakt geloof ik. Iemand anders wilde ons helpen en begon aan het touw te trekken dat de onbekende dame weer vast had zodat we niet konden vertrekken. Dat lukte helaas niet. Maar in iedere boot is een schaar aanwezig om troep van de motorschroef te kunnen knippen en zo werd onder luid geschreeuw, gegrom en andere soorten geluid het touw in een paar seconden doorgeknipt en waren we los van de wal!

Met Maurizzio had ik het inmiddels ook wel een beetje gehad. De hele toestand was om hem begonnen en hij had voor vertrek het hoogste woord gevoerd dat we veel te veel betaald hadden terwijl hij zelf aangegeven had dat we voor hem hadden mogen boeken. En het bleek al snel dat ie over niets anders dan geld kon praten. En dan vooral afdingen op bedragen waar je van denkt: waar hebben we het over. Weer 5.000 Dong ergens vanaf lullen (nog geen 20 eurocent!). Voor iemand die 4 maanden reist en geen dik betaalde baan heeft snap ik best dat je op de kleintjes let. Maar iemand met een vaste baan bij het Duitse parlement die 4 weken reist hoeft volgens mij niet ieder dubbeltje om te draaien.

Maar goed, de bootrit werd ingezet en beviel gelukkig erg goed. Mooie natuur in die delta. Met name de kleine kanaaltjes waren erg pitoresk. Na een uur of 6 een houten kont kweken waren we weer terug en omdat Can Tho niet bar veel meer heeft besloten we om verder te reizen. Na het uitchecken vertrok in met Nicole en Sophia naar Vinh Long voor een verblijf in een homestay en Pierre wilde graag naar Dalat, een bergplaats. We namen dus afscheid van hem. Jammer want ik vond 'm een erg leuke gast. Maar ja zo gaat dat met dat reizen. Maurizzio had besloten om met Pierre mee te gaan. Sophia, Nicole en ik konden onze blijdschap niet op. Jammer voor Pierre maar wij waren in elk geval van die gast af.

 

Een wel heel erg letterlijke homestay in Vinh Long

Met Nicole en Sophia dus weer verder op pad in de bus. Ergens rond 19u kwamen we daar aan. Vinh Long is DE plek in de Mekong Delta waar je van een homestay kunt genieten. Een eenvoudig verblijf bij mensen thuis in een simpele kamer. Je eet wat de pot schaft. Later meer over 'de pot'. Na wat hulp van een allervriendelijkste dame die voor onze taxi uit reed om de weg te wijzen kwamen we terecht op het eiland An Binh wat midden in de Mekong Delta ligt.

De homestay lag erg mooi aan een riviertje en het was er heerlijk rustig. De brommer-rit erheen voerde dan ook over smalle kronkelige paadjes waardoor ik al snel het 'ver weg van de bewoonde wereld' gevoel had. Het avondeten smaakte prima hoewel er over het 'varkensvlees' was onduidelijkheid was. Was het wel echt varkensvlees. Ik vond de structuur en smaak wat apart. Misschien was het varken wel op en lag hier gewoon letterlijk hond in de pot!? We zullen er nooit achter komen.

Waar we wel achter kwamen is dat er iets die dag niet helemaal koosjer was geweest. Hoe laat het was weet ik niet meer maar ergens toen we in bed lagen begon er wat te borrelen in m'n maag. Het eerste sprintje naar de plee was een feit. En omdat we direct naast het toilet sliepen en er geen plafond in de kamers hing en ook niet boven het toilet, konden mijn fijne reisgenoten de hele voorstelling meemaken. Dan zit je toch ook wel enigszins schaamtevol op de pot natuurlijk. Maar of ze er wakker van waren geworden wist ik nog niet.

Na een kwartier in m'n bed gelegen te hebben werd het tijd voor een 2e sprintje. En toen de 2e 'voorstelling' bijna ten einde was, hoorde ik gerommeld aan de andere kant van de muur. Ik voelde me behoorljik brak maar hoorde dat Nicole opstond en niet heel erg langzaam. 'Ook toilet' vroeg ik. 'Jaaaa' was het antwoord. En dus kon ik even plaats op het podium maken. Niet veel later zaten we samen aan een tafeltje voor de kamer te wachten wie de volgende voordracht mocht gaan geven. Puffen, steunen, kreunen. Het ging niet zo lekker. Duidelijk het gevoel van een opgevouwen kip in een mandje (je zal maar diaree hebben en opgevouwen in een mandje zitten trouwens!?).

Ik ben de tel kwijt geraakt maar Nicole en ik hebben elkaar netjes afgewisseld. Redelijk ziek bleven we de volgende dag dan ook op bed liggen. Erg lekker ging dat niet want aan de overkant van de homestay bleek een pandje gebouwd te worden. Flink wat klop en bouw geluiden dus. Het enige waartoe we richting het einde van de morgen in staat waren was een stuk lopen naar de volgende homestay omdat we het met de bouwgeluiden en met het eten van deze homestay wel gehad hadden. Daar aangekomen hebben we tot een uur of 16u liggen pitten.

Rond zonsondergang zijn me maar een stukje gaan lopen. Erg mooie omgeving wel. Gelukkig voelde ik me al wat beter. Nicole had nog steeds een opgezwollen buik en Sophia had gelukkig maar een paar 'optredens' gehad maar ook een zere buik. We besloten om maar fruit te nemen als diner. Dat ging er toch wel weer goed ingelukkig. Maar ja wat wil je ook met al die verse ananas, watermeloen, dragon fruit, kleine banaantjes, pomelo en nog wat onbekend fruit.

Op het bed van Sophia hebben we op een laptopje nog even de klassieker 'Apocalypse Now' liggen kijken. Blijft een bizarre film en erg bijzonder toch wel om die juist in Vietnam te kijken. De volgende dag voelden we ons weer wat beter en vertrokken we via Saigon naar Mui Ne. Een kustplaats die vooral bekend staat onder golf-, kite- en windsurfers. Daar kwamen we vrij laat aan en omdat het inmiddels 30 december was en er meer mensen zo'n goed idee hadden. Duurde het erg lang voordat we een onderkomen hadden gevonden. Nicole had inmiddels in een berichtje van Pierre begrepen dat hij niet naar Dalat maar in Nha Trang terecht gekomen was. Hij had Maurizzio afgeserveerd want daar had ie ook al snel genoeg van blijkbaar. Maar erger, Maurizzio was inmiddels in Mui Ne. Oh nee, niet weer die gast in de buurt!

 

Kestkribbe in Mui Ne

En ja hoor. Tijdens het zoeken naar een kamer liep ik naast Nicole op straat en kwam Maurizzio aan fietsen. Het was al donker maar we herkenden hem direct. Hij fietste ons voorbij en na een meter of 10 draaide hij zich om en riep hij Nicole's naam. We deden of we hem niet gehoord hadden en schoten snel linksaf een guesthouse binnen. Trappetje op naar achter om hoog lopen en snel een hoekje om. Shit, doodlopend paadje. We moesten wel terug. We deden of we hem nog maar niet gezien hadden en beneden aangekomen (hij was blijven wachten) begroette hij ons. Na een vluchtig 'hoi/dag' liepen we maar weer verder. Maurizzio achter ons aan. Die vertelde ons uiteraard weer direct wat voor vette deal hij er met zijn kamer uit gesleept had. Een kamer met 3 bedden voor een prikkie!! Boeieien!!! En vooral erg handig voor iemand die alleen op een kamer ligt. Hij bood ons uiteraard aan dat wij de andere 2 bedden mochten gebruiken maar ik zou nog liever onder een betonnen deken op de bodem van de Zuid Chinese Zee willen overnachten dan een nachtje bij Maurizzio op de kamer. De dames en ik lagen weer lekker op 1 lijn dus zochten we verder. We vonden uiteindelijk een maker in een dorm. Niet veel meer dan een grote slaapzaal met zo'n 20 plekken. Slapen om dikke goed gevulde matten op de vloer en boven elke mat een klamboe. Dat dan weer wel. Tsja, dan maar pitten in een dorm. Nog nooit gedaan en ik had een iets andere voorstelling voor m'n onderkomen tijdens Oud en Nieuw maar ach je moet alles een keer meegemaakt hebben toch. En eigenlijk zag het er best gezellig uit. Gezelliger dan al die vreselijke resort-achtige pandjes in de buurt.

We hebben nog een paar fietsen gehuurd om de rode zandduinen te gaan bekijken. Erg mooi en bijzonder. De duinen zijn inmens hoog en groot en het lijkt echt of je in een woestijn staat. Jammer van alle vuilnis die men daar achter laat. De locals hebben echt geen idee wat voor moois ze hier hebben. Iedereen flikkert zijn plastic etc gewoon maar neer. Zonde!!

Mui Ne blijkt vrijwel volledig beheerst te worden door Russische toeristen. Veel dingen waren dan ook in het Russisch aangegeven. Gelukkig sliepen er geen Russen in de dorm. De volgende dag, oudjaarsdag zijn we maar wat gaan rondlopen. In Mui Ne zelf is niet heel veel te doen dus wilde we wel even op het strand gaan liggen. Maar er was eigenlijk helemaal geen strand. Echt heel raar. De strandstrook die er ooit was, is volledig schuin omhoog betegeld met een soort tegel waar je niet op kunt lopen, zitten, liggen of wat dan ook. De resorts die direct aan het strand grenzen, dulden blijkbaar geen mensen op hun strand. Ook hun eigen gasten niet. Niemand kan dus van het strand genieten. Echt handig voor een badplaats. Verder is Mui Ne alleen maar een kuststrook van zo'n 6km lang waar alleen maar resort staan. De een nog smakelozer dan de ander. Hier en daar een bar met stampende house-plaatjes uit de B-categorie (zanger Rinus zou het leuker doen!).

 

Oudejaarsavond in Mui Ne

Oudejaarsavond werd dan ook een avond zoals het voor velen in Nederland is: een avond met hoge verwachtingen die niet waargemaakt worden. Er waren wel mensen, er was wat sfeer, er was muziek. Maar echt los kwam het niet. Niet voor ons althans. De tent waar het wel los ging, stond vol met alleen maar dronken Russen. Nog nooit zoveel ordinaire 'vrouwen' bij elkaar gezien zeg pffff. We kwamen dan wel weer de 3 jongens uit Oostenrijk tegen die we eerder in Can Tho hadden ontmoet. Bij de vraag of ze mee gingen naar de Pogo Bar werd in koor geroepen "No way, that is Maurizzio's bar"  waarmee ook vrij duidelijk werd hoe zij over hem dachten.

Rond een uur of 3u zijn we maar gaan pitten, toch wel redelijk teleurgesteld in de avond maar dat was ik bij het wakker worden eigenlijk alweer vergeten. De volgende dag, 1 januari, zat mijn tijd in Mui Ne er op. Rond een uur of 13u werd ik opgepikt voor de bus. Waar in het ergste geval ook Maurizzio zou zitten zoals hij de vorige dag had aangegeven. Zijn busticket had hij uiteraard voor de helft van het geld als mijn busticket gescoord. Gelukkig heb ik hem niet meer in de bus of in Saigon gezien. In Saigon aangekomen snel met een brommer richting Cholon, Chinatown om nog wat lekkere koffiebonen te scoren. Er was nog net 1 winkeltje open. En na een heerlijk diner bij de Temple Club in Saigon ben ik lekker m'n bedje ingekropen. Wel weer super jammer om afscheid te moeten nemen van 2 superleuke reisgenoten. Nicole en Sophia hadden nog een aantal weken te gaan in Vietnam en ik zou terugvliegen naar Bangkok om in het zuiden van Thailand nog wat stranduurtjes mee te pikken.

En zo vloog ik vanmorgen weer terug naar Bangkok. In het vliegtuig nog een leuke ontmoeting met de eerste reizigers uit Zuid-Tirol (Duitstalig in Italië) die ik ooit in Azië tegen gekomen ben). En dat is bijzonder omdat mijn pa daar sinds een aantal jaartjes woonachtig is. Pa, het stel kwam uit Vipian, echt bijna je achtertuin! Het stel stond uiteraard ook verbaasd dat ik gewoon straatnamen en plekken daar in de buurt kende (we gingen er vroeger ieder zomer naar op vakantie).

Verder alvast een gratis kookcursus gescoord voor wanneer ik terugkom in Bangkok eind volgende week. Bij het vertellen van mijn website met tips etc. over Thailand werd me direct aangeboden om alleen voor de ingrediënten wat te betalen maar de eigenaresse wilde me graag maar liefst 2 dagen gratis kookles geven in ruil voor een artikel op Brotherlouis.nl whahah. Helemaal top!!

Ik ga hier even een dinertje regelen en daarna nog even een massagetje pakken denk ik. Zo'n dagje in 30 graden maakt de spieren alvast lekker soepen. En wat doen jullie daar thuis?!?! En oh ja....DE BESTE WENSEN ALLEMAAL NOG VOOR 2012! Dat er maar weer veel gereisd mag worden :-)