Heb jij m'n piek gezien - Vietnam
- Brother Louis
Ik ben meestal wel iemand die een beetje op tijd op een afspraak komt. En dus probeer je bij een kookcursus die om 15:00 begint ruim vooraf aanwezig te zijn. Dus wanneer je te horen krijgt dat dat stukje met een brommer hooguit een kwartier duurt vertrek je een half uur voor aanvang. Lekker ruim op tijd toch. Ik had alleen geen rekening gehouden met een brommerchauffeur die in de verste verte geen idee had waar ik naartoe moest. Als iemand 3x duidelijk ja zegt op de vraag of hij je begrepen hebt ga je er normaliter vanuit dat in elk geval 1x van die ja's klopt. Maar dat geld blijkbaar niet voor alle brommerchauffeurs in Saigon. Vertrokken om 14:30 en na enorm veel vragen langs de weg (iedereen wees hem ook weer een andere richting op of hij bedacht zelf maar dat de richting die gewezen werd niet klopte) kwam ik uiteindelijk om 15:30 aan. Toen bleek dat mijn reservering de agenda van de kookschool überhaupt niet had gehaald en dat er dus geen ingrediënten voor mij waren ingekocht en voorbereid was ik toch wel wat teleurgesteld. Gelukkig had ik bij thuiskomst snel een alternatief gevonden voor de volgende dag. Om mezelf wat op te beuren besloot ik 's avonds te gaan eten bij de plaatselijke hotelschool. Altijd leuk om te zien hoe dat hier werkt en of er hier ook van die overijverige docenten in nek staan te hijgen wanneer je met bibberende handen soep voor je gasten aan tafel op staat te scheppen.
Ouderwets genieten op de hotelschool in Saigon...toch?
De hotelschool bleek in dezelfde buurt te zijn als de kookschool waar ik 's middags was geweest. Weer een flink end achterop de brommer door hectisch Ho Chi Minh City. Aangekomen in de desbetreffende straat bleek het hele pand niet op het aangegeven huisnummer te staan. Onze brommerboy was zo vriendelijk om een belletje te plegen naar het nummer dat ik had. En wat bleek ik had even vergeten te checken wanneer de tent open was: door de weeks alleen geopend voor de lunch en in het weekend alleen 's avonds. Het was dinsdag....oeps. Onverrichter zake weer terug richting Pham Ngu Lao, de backpackersbuurt van Saigon. Op de vraag of hij (m'n chauf) nog een goeie eettip had in de buurt werd ik bij een geweldig groot straatrestaurant afgezet. Daar stonden wat straatchefs de heerlijkste (vis)gerechten te grillen en wokken. Grote vuren hier en daar en links en rechts van de geïmproviseerde keuken een mannetje of 100 aan gasten die voor 95% uit Vietnamezen bestonden. Lastig om dan wat uit te kiezen. Ik werd aan een tafel voor de Zwitser Heinz geplaatst en koos voor de Mul vis. Als voorafje nog wat geroosterde oesters. De oesters smaakten heerlijk. Toen kwam de Mul op tafel iets waarvan ik geen idee had wat het was maar aan de prijs te zien was de vis vast iets kleiner dan de Red Snapper die je hier overal tegen komt en die ik al vaak gegeten heb. Niets was minder waar. Een reusachtig apparaat op een grote schaal werd even later richting mijn tafel getransporteerd waarvan vanaf afstand duidelijk was dat het met 1 arm lastig te tillen was. Vast niet voor mij toch?? Maar die gast bleef voor m'n neus stil staan en verzocht de buren vriendelijk om hun schalen en borden een beetje in te schikken zodat mijn visje op tafel kon. Wat een ding zeg. Ik denk dat ie 50cm lang was en vooral heel erg dik en rond. Gelukkig was Heinz zo schappelijk een handje te helpen bij het wegwerken. Mijn Vietnamese eetskills verdienen ook nog wat aandacht want ik kreeg bij de vis die een hele dikke krokante korst had alleen een paar chopsticks. Ok, en daar ga ik die joekel van een vis dus mee openmaken etc??? Gelukkig zag men snel genoeg dat ik in de serie snij-technieken de editie chopstick kung fu duidelijk had gemist. Er kwam een groot mes aan te pas en binnen een paar tellen was de vis volledig open gereten. Zoals vaker op tafel staat hier eet je veel gerechten in combinatie met blaadjes sla, daarop wat rijstnoedels wat mint- of pandanblaadjes en daarbovenop jouw product een lekker stukje vis dus. Een heerlijk knapperige combinatie wat topchefs Kranenborg en Jaspers zouden betitelen als 'een heerlijk mondgevoel'.
Als toetje nog een bakkie Vietnamese koffie met Heinz gedronken. Ergens moet er een lampje gaan branden als men vraagt 'are you sure?'. Ik wilde de koffie zonder melk en suiker. Dat bleek vrij ongebruikelijk te zijn en ik proefde later waarom: suuuupersterk. Eigenlijk gewoon omdat er heel weinig water in zat maar dat hoort zo hier. Daarna lekker vroeg m'n bed in voor de kookcursus de volgende dag.
Kookcursus in Saigon
Het bleek een leuke groep te zijn die voornamelijk uit Australiërs bestond. We hebben spring rolls, gekaramelliseerde varkensvlees, een soort tomatensoep met ei en nog een toetje geklust én uiteraard opgegeten. Smullengeblazen. De spring rolls mochten we tussendoor al eten waarop de vraag kwam of er iemand iets bij wilde drinken. De Auzzie starten maar direct met bier...zo rond 11:00 en bier en koken bleek een succesvolle combinatie te zijn werd verteld. Op het eind van de cursus kregen we nota bene nog een test ook anders kregen we geen certificaat. Gelukkig mochten we de vragen als groep beantwoorden en haalde iedereen zijn certificaat wat ik thuis natuurlijk trots aan de keukenmuur ga hangen ... achter de koelkast ofzo.
's Middags heb ik nog een bezoek gebracht aan Chinatown. Daar heb ik me nog te goed gedaan aan wat zoetigheden. Dat kwam meer omdat het ineens begon te regenen en ik op dat moment bij een bakkertje stond onder de luifel en je wil de BV Vietnam natuurlijk een beetje spekken. Op straat heb ik nog een paar erg gave foto's kunnen maken met m'n nieuwe 35mm 1.8 lens. Ga nog proberen of ik er toch wat van m'n camera af kan krijgen en posten bij m'n verhaal. Ik kreeg ook nog een tip om de Chinese Thien Hau tempel te bezoeken en dat was zeker voor fotografie een schot in de roos.
Zand op m'n bord op Phu Quoc
Afgelopen donderdag ben ik dan in alle vroegte naar het eiland Phu Quoc gevlogen. Dat ligt vlak voor de kust van Cambodja in het uiterste zuiden van Vietnam en is het grootste eiland van Vietnam. Om 6:05 zou de vlucht vertrekken en omdat ik online al ingecheckt was hoefd ik maar 45 minuten voor vertrek aanwezig te zijn. De taxi was opvallend stipt op tijd. Ik bleek alleen bij de verkeerde terminal gedropt te zijn dus moest uiteindelijk nog even rennen. Omdat Phu Quoc maar een ieniemienie vliegveldje heeft vlogen we met een 2 motorig turbo propeller vliegtuigje. Na wat gesputter van een motor die niet helemaal lekker aan wilde gaan zaten we in korte tijd in de lucht. De landing op Phu Quoc was snoeihard en het toestel zwabberde bij de landing over de baan van links naar rechts maar toen ik de stewardess aan keek en die geen krimp gaf dacht ik dat het wel normaal zal zijn. In elk geval levend aangekomen.
Gisteren een rondje op de scooter gemaakt. Dat begon lekker. Na een paar km was er in een open restaurantje een bruiloft aan de gang. Partycrasher als ik ben schuif je altijd graag even aan voor een drankje of 2 op zo'n feestje. Brommer dus maar even geparkeerd en zoals dat gaat bij brommers kun je met de achterkant van je sleutel een schuifje voor het sleutelgat schuiven zodat niemand zomaar zijn sleutel in je scooter kan steken. Ik kreeg daarna het schuifje alleen niet meer open. Een vriendelijke kerel heeft de brommer naar z'n huis geduwd en geprobeerd om 'm open te maken. Met een hamer en spijker nog wat flinke tikken gegeven waardoor er meer stuk dan open ging maar het wilde allemaal niet helpen. Toen maar het resort gebeld en na een kwartiertje stond er alweer iemand met een andere scooter klaar. Ik hoop niet dat hij met de kapotte scooter (die ook een lekker band bleek te hebben) 2km terug door de brandende zon hoefde te ploegen. Aan de zuidoostkant nog een schitterend strand gevonden aan Ban Sao Beach. Met een supermooi resort en een wat ruige zee maar verder weer geen kip te beleven.
Verder nog iets bizars gezien waarvan ik hooguit dacht dat dat inmiddels niet meer gebeurde of in hele traditionele gebieden o.i.d. Maar ze eten hier dus echt hond! Gisteren op straat een vrouwtje met een grote schaal voor haar neus gezien. Op de schaal een hond in stukken waar de poten, hoofd, en achterwerk met staart nog eraan herkenbaar waren. Nasty!!! En dan te bedenken dat ze in m'n resort net 3 jonge puppies hebben...mmm.
Ik heb mijn intrek genomen in Nhat Lan Resort op het westelijk gelegen Long Beach. Een lange strook zand die er alleraardigst uitziet. Flink wat palmbomen en nog niet al te veel betonnen toeristenbunkers. M'n bungalow ziet er prima uit maar een heerlijk terrasje ervoor met een paar hangmatten en uitzicht op zee. Daar moet je dan wel weer 30 meter voor lopen. Dat dan weer wel. Al wat aardig volk opgetrommeld: wat Nederlanders, Zwitsers, Canadezen, Argetijnen en daar hebben we gisterenavond (zoals dat in veel landen gaat volgens mij) op Kerstavond al kerst gevierd. Er staat zelfs een spuuglelijke kerstboom op het strand maar of die nog lang blijft staan betwijfel ik. Het waait hier 's ochtends nogal hard. Zo hard dat het brood hier van je bord waait als je op het strand zit te ontbijten waar je dan een zwerm zand voor in de plaats krijgt. 's Avonds is het weer gelukkig wat rustiger zodat die BBQ King Prawns, Squid, Tonijn of Tong geen last van zanderige knisperigheid krijgt. De kerstboom heeft alleen nog geen piek zag ik dus mocht je nog een piek hebben liggen dan mag ie hierheen!
Iedereen daar in de stevige vrieskou (en vooral regen hoor ik) een paar mooie kerstdagen alvast. En als blijk van waardering voor de getoonde vriendschap, familiebanden etc. hierbij als kadootje speciaal een kersthit voor jullie van Rinus!
