Hillbillies in the Hill Country van Ella

Wellicht niet het eerste waar je aan denkt bij Sri Lanka, maar het barst hier van de wilde dieren. En waar wilde dieren zijn, worden hekken rond natuurgebieden geplaatst, duikt commercie op en worden safari's georganiseerd. De naam Udu Walawe National Park zou niet misstaan op de cover van een Afrikaanse reisfolder. Het park zou garant moeten staan voor het zien van o.a. olifanten en ander groot natuurgespuis volgens diverse bronnen.

De bustocht naar het gelijknamige dorpje verliep met een overstap in Embilipitiya (zakje curry pasta voor degenen die dit het snelst 10x achter klaar kan zeggen!) vlot.

Doordat de guesthouse in Udu Walawe vrij ver uit elkaar liggen, besloot ik vooraf wat te boeken bij Mansala Safari Resort. Prima stek en locatie voor een nachtje en een super vriendelijke familie ook weer. Ik mocht zelfs de 180cc huis-brommer lenen om om 18:00 uur bij het voeren van de olifanten in het naburige Elephant Transit Home te kunnen zijn. En hoe praktisch, Mansala Safari Resort biedt zelf ook safaris aangeboden.

Omdat de route ernaartoe niet heel duidelijk stond aangegeven, belandde ik om de weg te vragen bij iets wat een school bleek te zijn. Ik werd voor de klas uitgenodigd om de docent te helpen met Engelse les. Dit zorgde voor alles behalve verantwoord onderwijs voor een groep tieners: veel gegiechel, selfies en groepsfoto's dus.

Nog wat feitjes voor de mensen die van feitjes houden; meisjes zitten hier aan de ene kant van de klas, jongens aan de andere. Lessen duren tot 18:00 uur en iets als studiebelastingsuren kent men niet. Tot zover de feitjes.

 

Beesies spotten in Udu Walawe National Park

De safari de volgende morgen was behalve leuk vooral ook erg vroeg opstaan. Om 5:40 uur vertrok onze jeep met ons erin richting het park. Kijkende naar het aantal jeeps dat we bij de ingang tegen kwamen, waren meer mensen van plan een safari te doen vandaag.

Toch kreeg onze gids het voor elkaar om als eerste auto het park in te rijden. Desondanks duurde het toch een flinke tijd voordat we iets noemenswaardigers als een pauw tegen kwamen.

Net als me al eens in Zuid-Afrika opgevallen was, bellen jeep-bestuurders elkaar regelmatig in zo'n park wanneer ze iets zien of juist te lang niets zien. Dit om hun gasten zo snel mogelijk naar een andere locatie te rijden wanneer een van de andere gidsen iets bijzonders tegen komt. Dit meganisme had als gevolg dat een hele rij jeeps hetzelfde pad in stoof om een glimp van een paar waterbuffels op te vangen of die ene olifant die zich bij aankomst net achter een stel struiken verstopt had.

Maar ons geduld werd beloond met het zien van aardig wat olifanten, hordes waterbuffels, varanen, bijzondere vogels, apen, een stel krokodillen en nogmaals achterlijk veel pauwen. Voor een niet-Afrikaanse safari lang niet gek.

 

De negen bogen-brug

Nog diezelfde dag vertrok ik met safari-matties Sandra en Lea vanuit Udu Walawe naar het bergdorpje Ella. Ella ligt midden in de heuvels van het gebied dat ookwel als Hill Country wordt omschreven. Veel vergezichten en theeplantages want theeblaadjes zijn dol op zon overdag en een flinke opfrisser 's nachts. Net als ik trouwens, want dat maakt het slapen een stuk aangenamer.

Nadat we alledrie een slaapplaats gevonden hadden in een leuk guesthouse, vertrokken we richting de brug met de negen bogen, als oude spoorbrug één van de blikvangers in de omgeving. Onderweg kregen we echter de tip om niet naar de brug zelf, maar naar een café in de buurt te lopen. Van daaruit was het uitzicht op de brug blijkbaar indrukwekkender dan de brug van dichtbij bekijken. En een advies waar een café in voorkomt moet je natuurlijk nooit in de wind slaan. Het café bleek overigens een shoarma café te zijn. Dat verwacht je dan weer niet. We hielden het overigens bij een bakkie thee. Alcohol wordt vanwege wetgeving alleen verkocht door bedrijven die daar een dure vergunning voor aangeschaft hebben. Sporadisch wordt bier ook illegaal in restaurants en guesthouses verkocht.

 

In het zweet op Ella's Rock

De volgende dag met een leuk clubje Duits/Frans/Nederlands volk en een gids op pad naar Ella's Rock, één van de highlights van Ella. De tocht voerde langs een stuk smalspoor waar de boemel tussen Ella en Kandy overheen dengedengt. Verder is de omgeving hier echt adembenemend. We werden getrakteerd op mooi landschap, theeplantages, vergezichten en een stevig steil slotakkoord naar de top. En het was alle inspanning meer dan waard. Eenmaal boven kregen we een spectaculair uitzicht op de omgeving.

Op de terugweg konden we ons nog even opfrissen bij een waterval wat door al dat bergopwaarts-zweet meer dan welkom was. 's Avonds met een stel Nederlanders, Denen en cocktails de dag goed afgesloten.

 

Kedengedeng naar Kandy

Tot slot van deze blog mocht ik de volgende dag zes uur spoorbielzen tellen tijdens wat omschreven staat als DE treinreis die je gemaakt moet hebben bij een bezoek aan Sri Lanka. De tocht voert van Ella langs schitterende natuur, authentieke dorpjes met kleurrijke figuren en piepkleine stationnetjes naar het bergstadje Kandy.

Hoe mooi ook, na een uur of zes heb je iedere stoel, en openstaande balkondeur van zo'n trein en het bijbehorende uitzicht ook wel gezien. Maar voor liefhebbers is deze treinrit een absolute aanrader.

 

Kendie Kandy?

Kandy was op z'n zachtst gezegd weer even wennen. Na Colombo had ik zoveel verkeerschaos niet meer voorbij zien kruipen. De kleine achteraf straatjes, een tempel op een berg en een aardig meer midden in de stad boden gelukkig wat rust, authenticiteit en identiteit. Het hoogtepunt van Kandy vind je echter niet buiten maar binnen. In Kandy staat namelijk de "Temple of the Sacred Tooth Relic" een tempelcomplex waar een paar tanden van Buddha opgeborgen liggen. Dit is tevens één van de heiligste plekken van het land.

Het complex omvat zes ruimtes waarin je zonder gids, zoals ik deed, geen idee hebt wie wat aan het vereren is, waarom dat gebeurt en waar in vredesnaam nu die tanden liggen. Want na door de meute locals meegevoerd te zijn langs allerlei altaren en offertafels waar bloemen en voedsel gedoneerd werden, stond ik na 1,5 uur weer buiten zonder ook maar één tand gezien te hebben. Buddha's gebit blijft blijkbaar veilig opgeborgen. Op zich niet heel vreemd gezien het aantal slechte gebitjes onder locals die natuurlijk op het gekke idee zouden kunnen komen om zo'n tand als implantaat te benutten. Want die gezondheidszorg zal ook op Sri Lanka niet gratis zijn toch?

Ik heb m'n kaken daarom ook maar stijf op elkaar gehouden en de bus gepakt naar een volgend natuurwonder; het noordelijk gelegen Lion's Rock bij Sigiriya.