On the rocks van Sigiriya - Sri Lanka

Sigiriya was na de hektiek van Kandy een oase van rust. En oh ja, ook van dierenleed. Want olifanten met een zware houten bank beladen met mensen op hun rug, lopen hier af en aan door het dorpje. Maar los daarvan was Sigiriya eindelijk weer eens een dorpje waar je niet bang hoefde te zijn om voor je guesthouse uit je slippers gereden te worden door voorbij razende tuk-tuks of suïcidale buschauffeurs.

 

On the rocks

Voor de grootste groep reizigers is de hoofdreden voor een bezoek aan Sigiriya de beklimming van Lion's Rock. Met zijn 200 meter hoog een joekel van een rots in het overwegend vlakke landschap van Sigiriya. Lion's Rock ligt in een klein complex waar je onder andere wat krokodillen en rete oude fresco's kunt bekijken. Wat weinig mensen echter weten, en ik ook niet wist maar onderweg ingefluisterd kreeg, is het bestaan van nog zo'n steenpuist. Iets verderop ligt namelijk Pidurangala Rock. Maar omdat Lion's Rock de naam heeft en dichterbij Sigiriya ligt, gaat vrijwel iedereen daar naartoe. Met als gevolg filevorming bij de beklimming voor zons- op en ondergang.

Omdat ik geen file-fanaat ben, besloot ik Pidurangala Rock te beklimmen. En zeg nou zelf, Pidurangala Rock klinkt toch al veel Srilankaanser? De beklimming duurde een uurtje en onderweg kom je vrijwel geen andere mensen tegen.

Naast deze beklimming ben ik op de scooter naar het stadje Dambulla gescheurd om de cave temples te bekijken. Zoals de naam doet vermoeden een stel tempels in uitgehakte grotten, voorzien van boeddha's in alle soorten, maten en poses. Het heerlijke van een scooter is de optimale vrijheid om links- of rechtsaf te slaan wanneer je maar wilt. En zo kwam ik op de terugweg richting Sigiriya op wat onverharde junglepaden terecht in de buurt van de twee rotsen. Een dikke aanrader voor liefhebbers van authentiek flora. Je ziet verschillende soorten apen afgewisseld met uitgestrekte rijstvelden in 50 tinten groen en meertjes met mooie uitzichten op beide rotsen tijdens zonsondergang. Je kunt er ook gerust loslopende olifanten tegenkomen. Poets in dat geval de plaat op advies van de locals hier.

 

Uppuveli

Met een overstap in Trincomalee aan de oostkust kwam ik de volgende dag in het dorpje Uppuveli ten noorden van Trincomalee aan. Een brede strook van Trincomalee naar het noorden is hard geraakt door de burgeroorlog tussen Tamiltijgers en Singalezen en de tsunami van eind 2004. Die oorlog is pas een paar jaar geleden beëindigd, waardoor het toerisme hier nog veel minder ontwikkeld is dan aan de west- en zuidkust van Sri Lanka.

In het seizoen kun je hier uitstekend surfen, walvis en dolfijnen spotten, duiken en snorkelen. Maar ik arriveerde natuurlijk buiten het seizoen. Waardoor dingen die op of onder water gedaan kunnen worden, soms niet door kunnen gaan door een te ruwe zee. Niet kunnen boeken komt ook voor. Simpelweg omdat veel duikscholen en hotels aan de oostkust in deze tijd van het jaar de deuren sluiten.

Ik besloot een tocht over de kustweg te maken. Balen alleen dat ik m'n zonnebril kwijtgeraakt was. Maar de behulpzame bevolking liet me ook hier niet in de steek. Want toen ik de motorverhuurder vroeg of hij een brillenkoning kende om een nieuwe exemplaar uit te zoeken, haalde hij een vrijwel identiek model als mijn oude bril uit zijn bureaula. En die mocht ik zo meenemen van hem. Niet veel later reed ik versierd door m'n nieuwe oogbeschermers weg op een 220 cc tellende brulmachine.

Een groot deel van de kuststrook lag er verlaten bij. Mangrove werd afgewisseld door mooie lagunes. Vissersfamilies leven in eenvoudige hutten op afgelegen stranden. Veel van die stranden zijn helaas wel besmeurd met veel afval, plastic flessen, oude visnetten, gebroken glas etc. Ondanks dat, is vrijwel al het land aan de oostkust al verkocht aan projectontwikkelaars. Klaar om te bebouwen als de marktomstandigheden er rijp voor zijn. En dat zal ongetwijfeld niet lang meer duren.

 

De laatste golven van Meddawatta

Wanneer je zo'n vier weken dag in dag uit op slippers loopt, blijft het een flinke uitdaging om je voeten een beetje fatsoenlijk schoon te houden. Een middel wat de boel goed schuurt is zand. Ik vond het daarom een uitstekende reden om nog een aantal dagen aan een strand te verblijven. In Sigiriya was ik getipt door een medereizigers over een piepklein strandje aan de zuidkust met golven voor beginners en gevorderden.

Op naar Meddawatta dus. Dat kostte me 'slechts' 1,5 dag reistijd, 4 busritten en 1 overnachting bij Kanda Land Villa in het nietszeggende Monaragala. Maar dan heb je ook wat. Want Meddawatta geniet gezien het lage aantal backpackers en surfers nog nauwelijks enige bekendheid. Slechts drie smalle weggetjes van een paar honderd meter lang, leiden je naar het mooie strand iets ten oosten van de provinciestad Matara. Accommodatie is er nog niet heel veel en in tegenstelling tot bekendere surfdorpjes in de omgeving deel je de golven hier met hooguit 30 man in een baai van een paar honderd meter breed. Ideale omstandigheden dus!

 

Achter de kachel bij Uprising Bar

Tussen het surfen door heb ik de koksmuts nog even uit de tas mogen vissen om een paar uur mee te draaien in de keuken van Uprising Bar. De avond ervoor had ik daar namelijk een paar lekkere gerechtjes bij m'n rice & curry op. En de eigenaar wilde me ze wel leren maken tijdens de lunch. Super leuk om met een lokale crew, een bot mes en half gesmolten plastic spatels in pannen zonder handvatten banana pancakes en verschillende curries te helpen maken.

En terwijl ik met in het zweet werkte achter de kachel hield de eigenaar de bar, een local met een enorme bos dreadlocks, zich ondertussen met "Uncle Nori", een bevriende Japanner, bezig met het rollen en nuttigen van de nodige alternatieve rookwaar. Ieder zo z'n rol en dankzij z'n vrouw was ik een paar uur later weer een paar recepten rijker.

 

Hello fresh!

Ik begrijp nu overigens ook dat het begrip 'vers' in Sri Lanka breed interpreteerbaar is. Gerechten worden regelmatig als 'fresh' aangeduid. Het idyllische beeld dat dat verse visje een kwartier geleden nog op de zeebodem rond spartelde, gaat helaas niet altijd op. Aannemelijker is het dat zijn laatste habitat een vriesvak van -18 graden was. Weer een stuk romantiek aan diggelen.

Maar dat maakte het surfen met leuke mensen tot na zonsondergang er natuurlijk niet minder op. Inmiddels zit de reis er bijna op. Slechts een treinrit naar Colombo en een paar nachtjes in Negombo scheiden mij nog van u daar. Nou doei hè!