De kuchende dieselrups naar Colombo

Op basis van de ervaring met de twee eerdere treinreizen deze trip, zou de slottreinreis van Matara naar Colombo slechts een formaliteit moeten worden. En het spoor aan de zuidkust van Sri Lanka begint in Matara. Dus geen wie-is-het-eerst-bij-de-laatst-beschikbare-stoel gedoe.

 

Srilankaanse pünktlichkeit

Conform Srilankaanse pünktlichkeit rolde de tien wagons tellende dieselrups om 9:40 uur Matara uit. Om na een paar kilometer weer tot stilstand te komen. Vast voor een rood sein of om een tegemoetkomende trein te laten passeren, dacht ik. Na een minuut of 10 en een veelvoud aan pogingen om 100 meter roestend metaal weer in beweging te krijgen, kroop de trein verder. Om er na een paar minuten weer mee op te houden. En zo herhaalden de laatste paar zinnen zich tig keer.

Een behulpzame local ging op onderzoek uit. Er bleek iets met de remmen en de motor aan de hand te zijn. Ongehinderd door enige kennis van treinen leken me dit toch geen onbelangrijke onderdelen. Onze local begon een paar belletjes te plegen. Eerst met zijn mams om het telefoonnummer van zijn oom te achterhalen. Daarna met de desbetreffende oom die bij de Srilankaanse spoorwegen bleek te werken.

Daar was men nog niet op de hoogte van onze treinstoring die inmiddels toch al zo'n drie kwartier in beslag nam. Het telefoontje zette in elk geval e.e.a. in werking om een vervangende locomotief onze kant op te sturen. Best bizar eigenlijk wanneer je bedenkt dat het kopen van een treinkaartje in een gemiddeld Aziatisch land meer moeite en tijd kost dan het regelen van een vervangende locomotief.

 

Een nieuwe loc zo uit de doos

Na 1,5 uur meer stilstaan dan meters maken, arriveerde de vervangende loc. Nadat deze voor de trein geplakt was en iedereen weer op z'n plek zat konden we onze weg vervolgen. Na een paar kilometer stopte echter ook de nieuwe loc ermee.

Met veel horten, stoten, stilstaan, rijden en nog meer stilstaan, kwamen we 3 uur later 40 km verderop in Galle aan. Dat betekent dat we pas een derde van de complete treinreis hadden afgelegd in meer tijd dan de hele treinreis in beslag zou mogen nemen. Maar no span, ik zou toch pas de volgende dag naar huis vliegen dus ik had alle tijd van de wereld.

In Galle werden de twee kapotte locomotieven verwijderd en loc nummer drie voor de wagons gespannen. Deze loc had er duidelijk zin in. Shaken not stirred van de snelheid kwamen we zonder verder oponthoud twee uur later in Colombo aan. Waarna ik na nog een overstap en een uurtje verder treinen in Negombo aan kwam.

 

In de watten van Negombo

Hier zou ik mezelf nog twee nachtjes in de watten laten leggen bij de luitjes van Embiente Guest House die me ophaalden van het station. Het warme welkom daar met een geweldig zwembad voor de deur en ijskoud bier voelde als thuiskomen. Niet dat ik thuis een zwembad voor de deur heb maar toch. Het went snel heb ik gemerkt, vanaf je bed een aanloop nemen en ongegeneerd bommetjes maken.

 

Sri Lanka mash-up

En daarmee komt ook deze reis weer tot een goed einde. Een reis die me kennis heeft laten met een fascinerend en buitengewoon divers land. Een land met de meest behulpzame Aziaten die ik ooit ben tegen gekomen. Echt iedereen wil je hier helpen. Het maakt niet uit waarmee.

Navraag leert dat de lokale bevolking zich beseft dat Sri Lanka een arm land is. En veel mensen geloven erin dat wanneer zij goed doen voor anderen, meer toeristen de weg naar Sri Lanka weten te vinden.

Iedereen wil ook met je praten, de informatie wordt nog net niet uit je getrokken. Ieder gesprek begint vrijwel altijd met waar je vandaan komt, of je getrouwd bent en of je op Facebook zit. Iedereen wil met je connecten.

De mindere welvaart staat het plezier van veel mensen hier in elk geval niet in de weg. Treinen en bussen zitten afgeladen vol. En niemand die daarover klaagt. Hoezo zitplaatsgarantie? De trein rijdt toch? Hier staan groepjes bekenden juist bij elkaar in de trein om te socializen voor of na werktijd.

Om je een beeld te geven van zo'n trein; beeld je even een volle trein in. Nee, echt een hele volle trein. Voeg de helft van het aantal bedachte reizigers toe. Zet denkbeeldig alle deuren van de trein open, zodat er ook lekker wat mensen uit de trein kunnen hangen. Als je je daar een beeld bij kunt vormen, dan zit je redelijk in de buurt van de werkelijkheid.

 

"Dol op mooie kleuren"

En dan nog even al die kleuren hier om je heen. In vergelijking met de Srilankaanse bevolking zijn we eigenlijk maar saai gekleed. En het was nota bene wijlen Frank Govers die ons al vertelde dat ie zo dol op mooie kleuren was. Maar die kleuren waar hij het over had, verbleken bij alles wat men hier aan heeft.

Wanneer je in Nederland een grijs pas met een rood lijntje erin draagt, ben je al in een gekke bui. In Sri Lanka is je hele pak gewoon rood. En niks geen rustig Bordeaux-kleurtje, bats Ferrari rood, knalpaars of giga-groen. Het oranje van ons niet naar het EK-gaande Nederlands elftal verbleekt bij het oranje dat de gemiddelde monnik hier draagt. Zelfs de monniken uit Frank Govers Robijn reclame zitten er gewoon flets bij. Kortom, Sri Lanka is kleurrijker dan welke wasmiddelenfabrikant je ook belooft.

Verder was deze gehele reis trouwens niet meer dan een verkapte manier om m'n nieuwe teenslippers in te lopen. Na vier weken is dat leer gelukkig een beetje soepel en uitgelopen. Dan knellen die dingen tenminste niet zo wanneer de zon zich weer eens op Nederlands grondgebied vertoond.