De Jungle van Khao Sok National Park - Thailand

De beste wensen allemaal! Iedereen heeft zijn buik weer volgevreten met in ossenwit gefrituurde zooi en Barney is zijn dartpijlpunten inmiddels aan het slijpen voor Lakeside Embassy 2007 schat ik zo in. En ik, ik duik het regenwoud in.

Ik ben inmiddels aanbeland in Khao Sok National Park. Een natuurpark dat met een leeftijd van 160 miljoen jaar oud de oudste oerbossen ter wereld huisvest. Ter indicatie, dat is ook ouder dan bijv. het Amazone gebied en de bush in centraal Afrika. Althans, dat wordt weer door een of andere schrijver beweerd.

 

Vertrek van Koh Lipe naar Khao Sok National Park

In het kader van efficiency, of beter gezegd in-efficiency duurde het wel even voordat ik hier mocht aankomen.

Drs. P zong er al over en ik maakte het mee. "Luister nou toch lieve mensen, de boot is voohoool!". Het begon zo mooi die 2e januari van het nieuwe jaar. Je wilt het paradijs onder de paradijzen verlaten en je had al een retourticket voor de boot op zak dus alles zou vlekkeloos moeten verlopen. Echter, ook Thailand kent Murphy en z'n gedoe en dus gaat er nog wel eens wat mis.

Eerder die week had je nog nagevraagd of het echt niet te druk zou worden op de boot naar het vaste land. Maar nee die boot was noooooit vol. Volgens de alleraardigste touroperator moest ik wel om 9:30 uur op 'het strand' staan. Nu zijn er drie stranden op Koh Lipe en moest ik naar Pattaya Beach. Bleek die boot dus vanaf Sunset Beach te vertrekken om 10:00 uur. De touroperator vond het makkelijker om mij/ons (nog een Duits koppel) met de boot van Pattaya naar Sunset Beach te vervoeren. De kapitein van de longtailboot die ons naar de grote boot zou brengen was echter nogal lui (enigszins begrijpelijk nadat ik hier 10 dagen geen fluit uitgespookt heb, moet je nagaan hoe dat is als je hier al 10 jaar zit) en dus zei ie dat we ruuuim de tijd hadden. Niet 10:00 uur maar om 10:20 uur kwamen we dus bij de ferry aan die voor de kust van Sunset Beach lag te dobberen.

Vanuit de verte zagen we de boot echter al flink naar rechts overhellen. Dat ding was echt stevig overpacked! En toen we met nog een longtail boot aan kwamen, mochten we er dan ook niet meer op. Over veiligheid doen ze hier normaliter niet zo moeilijk en dus verbaasde het ons best wel. Iedereen daar in Nederland zal uiteraard met me willen ruilen als je vertelt dat je dus noodgedwongen nog wat uurtjes op zo'n heerlijk bounty eilandje mag doorbrengen, logisch toch.

Het Duitse koppel dacht daar echter anders over. Die hadden namelijk een vlucht van Hat Yai, een stadje ergens in het uiterste zuiden van Thailand, naar Bangkok te halen om vervolgens direct over te stappen op een rechtstreekse vlucht naar Frankfurt. Strak gepland en niet echt handig wellicht. Maar het leek me niet het juiste moment om daar een discussie over te starten.

 

Iets verlaat bootje vanaf Koh Lipe

De volgende boot zou ergens om 11:00 uur komen. 11:00 uur werd uiteraard 12:00 uur, waar 12:00 uur ook weer net zo makkelijk 13:00 uur werd.

De nagels van onze Duitse vrinden waren inmiddels tot onder de oksels afgekloven, en alle tien de tenen waren zo krom als een hoepel want waar bleef die boot nou!? Het enige positieve dat ik de twee kon wijsmaken was het feit dat de boot die wij zouden nemen bij lange na niet vol was als de ochtendboot en dus een stuk sneller zou moeten zijn. De volle boot zou er zeker vier uur over doen en onze boot tweeënhalf uur. Ik had ze bijna zover dat ze begonnen te geloven dat we met onze lichte boot wellicht eerder aankwamen maar daar trapten ze dan weer net niet in.

Ergens om 13:30 uur kwam er een boot in zicht. Maar ja die moet uiteraard eerst geleegd worden. Nadat iedereen er vanaf was en wij erop duurde het nog een dik half uur voordat de boot vertrok. Logisch want op het dak stonden nog twee treetjes eieren en de rechtmatige eigenaar was ze nog niet op komen halen. Na nog eens tien minuten kwam er op tempo-doeloe een longtail langs zij die vroeg of er nog ergens wat eieren op de boot rondzwierven. De twee Duitsers hadden uiteraard graag wat "geholpen" bij het "lossen" van de eieren. Maar goed, rond 14:30 uur vertrokken we dan. De touroperator had in de tussenliggende tijd voor hen alvast wel een taxi geregeld die hen non-stop naar het vliegveld zou sjezen. Maar dan nog was een dodemansrit noodzakelijk om op tijd op vliegveld te komen en om nog in te mogen checken. Maar ook Air Asia was ingelicht en zou max. 10 minuten wachten.

 

Nachtje pitten in Trang

Eenmaal aan land heb ik snel alle spullen in de taxi gedumpt en de twee uitgezwaaid. Ik probeerde nog een minibus naar Trang te vinden. Die was helaas al vertrokken. Een nachtje pitten in het bruisende Pak Bara zag ik neit echt zitten. Op zoek dus maar naar een touroperator voor een alternatief.

Dat alternatief was met een lokale bus doorreizen naar het noordelijk gelegen Trang. Die bus vertrok alleen een flink stuk verderop. En dus mocht ik meerijden met een familie die toch die kant op ging. Rugzak in de kofferbak en plank-gas.

In Trang een nachtje blijven pitten in het Koh Teng Hotel, gerund door een Chinese familie en de traditie in Trang is de zogenaamde Kopi koffie. In tegenstelling tot oploskoffie of Nescafe achtige muk krijg je dan een vers gezette bak die redelijk in de buurt van een bakkie Kanis & Gunnink komt. Na bijna vijf weken geen koffie gedronken te hebben sta je dan ook direct op je kop en dus energie voor tien en klaar voor de bus naar Phang-Nga nabij Phuket.

 

Toeristvrij in Takua Pa

Ook dat traject werd weer met een lokale bus afgelegd. De hoop was gevestigd op het laatste deel van deze busmarathon, de bus van Phang-Nga naar Khao Sok. Die bleek er niet te zijn in tegenstelling tot wat iedereen mij wijsgemaakt had. Dus eerst een bus naar Takua Pa, het begint steeds exotischer te klinken inderdaad. Die rit duurde een groot deel van de dag.

Het heerlijke van Takua Pa is dat het niet vermeld wordt in de Lonely Planet. Een toeristvrije bestemming dus! Diezelfde Lonely Planet heb je dus hard nodig omdat geen mens hier Engels spreekt en Lonely Planet ook een sectie "Thais voor beginners" heeft. Met handen, voeten en m'n beste Thais gevraagd of er een guesthouse of hotel in de buurt was. Want door het lage aantal toeristen in deze regio bleek het vinden van een guesthouse een uitdaging te worden.

Een eind verderop langs de doorgaande provinciale weg vond ik een soort Van der Valk. Het "Extra Hotel" was een witte betonnen bunker. Wat er "extra" aan was weet ik nog steeds niet. Ik opteer voor de volgende opties: extra ranzig, extra gehorig, extra harde matrassen, extra koude douche (wat dan wel weer lekker was), extra ver weg van de bus, extra weinig ontbijt opties in de buurt (lees: geen), extra extra ja.

De volgende morgen vond ik na een ontbijt speurtocht dan wel weer een espresso barretje. Gewoon verse koffieboontjes en een oerdegelijke espresso-apparaat. En na een busritje van een klein uurtje nu dus aangekomen in Khao Sok National Park.

Het is hier prachtig! Net als de rit hier naartoe. Voor mensen die één willen zijn met de natuur is dit de beste optie. Dus ben je zo bang als een wezel, voel je je als een vis in het water, ben jij het beste paard van stal, ben jij de ezel die zich geen tweede maal aan die steen stoot, ben jij het tweede schaap dat over de dam komt of heb je andere dierlijke instincten? Dan is dit the place to be.....Goed, ik ga even kijken hoe een Thaise koe een Thaise haas vangt. En daarna ff naar huis, een balletje eten.