Myanmar mashup uit Bangkok - Thailand

De statistici onder mijn trouwe reisverslagenlezers, hebben uiteraard al lang opgemerkt dat er een afwijking is ontstaan in het verzendpatroon van reisverslagen. In deze extra lange editie o.m. een verklaring daarvoor. Ik ben wat eerder terug gegaan naar Bangkok in elk geval. Maar laten we beginnen bij waar ik het vorige verhaal geëindigd was, in de bus op van Hpa-an naar Setse in Myanmar.

 

Welkom in Setse

Vanuit Hpa-an wilde ik wat dagen richting Setse. Op het busstation van het stadje Mawlamyine kon ik een busticket voor Setse bemachtigen. Althans, werd Setse op geschreven maar na een aantal uur gehobbel in een oud barrel werd ik in the middle of nowhere op een driesprong vriendelijk verzocht het voertuig te verlaten. Er werd naar links gewezen, dat daar Setse lag. Over de open vlakte was in geen (rijst)velden of wegen een huis te bekennen. Gelukkig stond er een klein stalletje dat flessen water en benzine verkocht op de driesprong en was er 1 kerel met een brommer aanwezig die bereid was tegen een overeengekomen honorarium naar Setse te brengen.

 

Shwemoe Motel, Hell's gate!

Setse is een weinig tot de verbeelding sprekend klein kustdorpje. Volgens de Lonely Planet komen er zeer weinig toeristen. Nu is dit sowieso al een redelijke uithoek van Myanmar. Veel verder dan hier mag je richting het zuiden over land namelijk niet reizen als toerist. Maar inmiddels begrijp ik ook waarom er, los van de slechte busverbinding, zo weinig mensen komen. Het heeft de beschikking over wel één "hotel" waar toeristen volgens de junta mogen verblijven. Heb je geen vergunning en treft men toeristen in je huis aan, dan draai je de bak in in Myanmar. Vandaar dat je op avonturiersplatform Couchsurfing.com, geen adressen zult aantreffen in Myanmar. En zoals dat vaker gaat bij een markt die groter is dan het aanbod, gaan prijzen omhoog en al het andere omlaag. Het ****** guesthouse bleek dan ook een regelrechte ramp te zijn. Reimpie, de kompaan van Herman den Blijker bij het bezoeken en helpen van hotels op TV zou zijn ogen hier echt uitgekeken. De kamers hadden wat mij betreft onbewoonbaar verklaard mogen worden. Maar omdat de laatste busverbinding van die dag al was vertrokken zat er niets anders op dan voor de somma van $20 de nacht tussen veeeel spinrag en twee in mijn kamer rond rennende muizen (inmiddels nog maar 1 :-) door te brengen. De douche was volgens mij sinds de bouw in 1891 niet schoongemaakt en niets werkte er meer. Het bed had meer weg van eeh banaan vormig stuk hout afgedekt met 1 cm schuimrubber. Het begrip backpacken krijgt dan ineens een heel andere dimensie. De reden van de slechte staat van onderhoud was volgens de aanwezige dame omdat er zo weinig toeristen kwamen. Tijd zat om in elk geval 1x in de week de plumo door de kamers te halen lijkt me. Want ik heb het stel wat de tent runt werkelijk geen moment van hun luie reet af zien komen. Druk met niets want er wordt verder helemaal niets verkocht. Geen ontbijt, lunch, diner, geen flessen water of wat dan ook, echt geen hol te doen die mensen. Mijn advies, ga vooral NIET NAAR SETSE zolang dit niet verandert! Voor de liefhebbers hier nog een filmpje van de kamer.

Na wat in de schaduw op het strand gelegen te hebben, een paar duiken gemaakt en wat gelezen begon het donker te worden. Gezien de staat van de kamers, vond ik het eerlijk gezegd een voordeel dat er geen restaurant aanwezig was bij het hotel. Je moet er toch niet aan denken dat daar vis of vlees al 8 weken in de koeling licht te rotten en toch geserveerd wordt omdat er zo weinig toeristen komen om het op te eten! 

Iets verderop bleek een restaurantje te zitten dat door het weinige aantal toeristen alleen een kaart hadden in het Birmees. Geen touw aan vast te knopen maar een Birmees matroos die hier een dagje kwam chillen en door z'n matrozen-achtergrond redelijk Engels sprak bood hulp. Hij zat zelf een salade met schelpdieren te eten en dat zag er goed uit. Die heb ik dus ook maar besteld en nog een zeewiersalade erbij. En volgens goed zeemansgebruik wordt er geen bier maar whisky gedronken en waarom zou ik niet met hem meedoen. Het Engels van onze zeevaarder werd naarmate de avond (lees: de hoeveelheid whisky) vorderde overigens een stuk minder.

 

Snel weg uit Setse, op pad naar Mawlamyine

Nog voor het krieken van de dag stond ondergetekende bepakt en bezakt klaar om de aftocht te blazen. En na een leuke busrit langs mooie rijstvelden en veel lokale dorpjes belandde ik in het pitoreske Mawlamyine. Nog altijd ergens in het dunne zuidelijke stuk van Myanmar. Bij Breez Guesthouse, had men nog wel een kamertje vrij voor me. En dat was echt een verademing na het debacle van de dag ervoor. Breez Guesthouse heeft de beschikking over een mooi koloniaal pand en ligt met tussenkomst van een weg direct aan een grote rivier.

Ik had bij vertrek vanuit Hpa-an op het busstation in Mawlamyine al een busticket naar Yangon gekocht, anders was ik zeker nog een dagje extra gebleven. Nu had ik in elk geval anderhalve dag om wat mooi tempels te bezoeken en het lokale leven op te snuiven. In het guesthouse kwam ik de Fransman Dennis tegen. Hij bleek al 3 weken hier te zijn en was tijdens zijn laatste verblijf 5 (!) maanden in Myanmar gebleven. Duidelijk een liefhebber. Normaliter is de lengte van een visum ook maar 30 dagen maar hij is gewoon langer gebleven en is zonder problemen het land weer uitgekomen ook, zelfs zonder bij te betalen. Maar ook hij had gehoord dat dat nu (rond de verkiezingen etc) allemaal niet meer zo makkelijk gaat.

 

Niet zo scherp gezien

De dag erop ben ik met de avondbus naar Yangon teruggegaan. Het zien van de bus beloofde veel goeds. Zelden zo'n nieuw uitziende en ruim slagschip in Azië gezien. I.p.v. 2 om 2 stoelen zoals een normale bus zaten hier veel ruimere stoelen in in de opstelling 1 om 2. Tijdens de busrit begon de ellende echter waarin helemaal bovenaan het verhaal aan refereerde. Het viel me op dat m'n rechteroog een heel klein beetje pijn deed. Een pijntje hier en daar gebeurd wel eens maar dit werd langzaam erger. Na een paar uur begon het oog ook flink te tranen. En na de 2e stop aan het begin van de nacht merkte ik dat ik behoorlijk wat pijn ondervond bij het kijken naar licht. Bijvoorbeeld TL-licht over de lichten van tegemoetkomende auto's op de weg. Een stel vriendelijke Fransen diende mij in een achterover geklapte stoel wat door heen meegebrachte oog-reinigingsdruppels toe. Het hielp helaas niet. Bij aankomst in Yangon met pijn en al naar het Beautyland Hotel II gebracht en daar een mannetje uit z'n bed gebeld. In Nederland krijg je een boos hoofd om de hoek van de deur om te vragen "wat dat so froeg mot op de morruguh" maar in Myanmar krijg je een dikke glimlach naar je hoofd geslingerd. Een warm welkom noem ik dat om 3:45 's nachts! 

Na weinig slaap zag ik de volgende morgen in de spiegel dat m'n ook flink rood geworden was. Of er een dozijn adertjes gesprongen waren. Geen fraai gezicht. En het pijnlijke gevoel bij iedere vorm van lichtinval was sterker geworden. Na een tip van de hotelmanager ben ik naar een kliniek gegaan maar die bleek dicht te zijn. Oh ja, 't is zondag. Niet dat dat iets betekent in Myanmar want bijna alles is hier open van 6 tot 24, 7 dagen per week, maar officiële shoppingmalls en gebouwen niet. En daar bevond deze kliniek zich. Maar iemand op straat had een tip van een andere oogkliniek om de hoek en die bleek wel open te zijn. 

Een alleraardigste oude dame stond me te wordt en heeft m'n oog bekeken met nagenoeg dezelfde uitziende apparatuur als ik in Nederland van de opticien ken. Volgens haar had ik een infectie aan m'n oog opgelopen. Ze schreef me oogdruppels en een ooggel voor. Iedere 2 uur druppelen, iedere 4 uur ook nog eens de gel erin, 3 weken lang, 3 weken niet zwemmen en geen lens in. Daar zit je dan, met juist nog flink wat geplande stranddagen in het vooruitzicht, met weinig zicht aan 1 oog (sterkte -4,5 + infectie) en stevig wat pijn. Ik kan je vertellen. Die paar dagen komen niet terug in mijn top 5 van beste dagen van het jaar. En wanneer je een lijn met fysiek/mentaal/geniet-factoren op mijn vakantietijd zou leggen dan zou de lijn mooi steady van begin tot einde loopt met een dikke krater op deze dagen. 

Met m'n rechteroog afgedekt door een hand ben ik de straat dus maar op gegaan. Soort Captain Hook zonder geld voor een lapje. Een zonnebril was niet voldoende om met dichtgeknepen oog geen pijn te hebben namelijk. En bij de eerste de beste pettenverkoper de grootste (lees: meest a-sexy pet) gekocht die ie had. Een sombrero zou het spontaan dun door de broek lopen bij het zien van dit formaat hoed. 

Met veel moeite in een internetcafé Skype kunnen gebruiken om o.m. verzekering, familie en vrienden te bellen over de situatie. Skype kun je hier wel gebruiken maar de internetsnelheid is zo traag dat tussen ieder woord bijna een seconde vertraging wordt gestopt. En de headsets hangen van ellende en kale koperdraadjes aan elkaar. De helft van dus zo'n beetje weg en mag je 3x herhalen voor het aankomt. Maar na wat kunst en vliegwerk kreeg ik een super aardige dame van Interhelp (centrale van Interpolis) te pakken. Ze belde me binnen het uur terug in het guesthouse. 

Ik had verzocht om eerder dan gepland terug te mogen vliegen naar Bangkok voor een second opinion. De ziekenhuizen van Bangkok staan zeer goed aan geschreven. De dame deelde mij mee dat dat verzoek goedgekeurd was door het medisch team en dat vlucht en medische kosten verzekerd zouden worden. De eerst vlucht die ik tegenkwam was er een van Bangkok Airways "the boutique airline of Thailand" dan zit het met service meestal wel goed. Om de verzekering net op kosten te jagen had ik eerst bij Airasia gekeken maar ondanks dat er meer dat 12 uur zat tussen boeken en vertrekken kreeg ik de maandagmiddagvlucht daar niet online geboekt. Kantoren waren helaas dicht want....zondag. Dus de vlucht met Bangkok Airways maar geboekt en $283 lichter. Daar krijg je dan ook wel een uitstekende vlucht (van net een uur) met een maaltijd die voor vliegtuigvoerbegrippen ster-niveau waardig was en ik heb me de wijn om het mezelf wat makkelijk te maken, lekker 4x bij laten schenken (die kleine glaasjes ook. 

In Bangkok toch maar voor wat comfort gekozen in mijn intrek genomen in m'n alltime favourite New Siam Guesthouse II. Wat ruimere kamers en met zwembad (ja ik weet het, ik mag niet zwemmen!). 's Avonds naar het ziekenhuis geweest en de aanwezige arst bevestigde de diagnose van de kliniek in Yangon. Echter wel met de nuance dat ik maar 2 weken hoefde te druppelen, de gel maar 2x per dag hoefde te gebruiken en maar 7 tot 10 dagen niet mocht zwemmen. De pijn zou vanzelf weg moeten zijn met een paar dagen. 

En dat is gelukkig ook gebeurd. Sinds vanmorgen ben ik vrijwel pijnvrij. Veel licht vind ik nog niet fijn om in te kijken, wat geknijp maar het doet geen pijn meer gelukkig. En zonder pijn ziet het leven er toch weer heel anders uit. Sowieso voelt Bangkok na 6x via Thailand gereisd te hebben toch een beetje als thuis. Je kent grotendeels je weg, de hotels, bekende koppen, de grote wegen en Bangkok is alles behalve een saaie stad die met 8 miljoen inwoners zo groot is dat er altijd overal wel iets leuks te doen is. T/m vrijdagmiddag vermaak ik me dus wel even. Dat lukt me de afgelopen dagen al met diverse uiteenlopende figuren zoals: 

• De airline crew van Fin Air
• Een in Griekenland woonachtige Duitse pensionado die jarenlang in India gewerkt heeft en in Thailand altijd de wintermaanden slijt
• Een aardige Franse drummer uit Marseille die een hekel heeft aan alles wat uit Parijs komt en in 6 maanden als muzikant Azië doorkruist zonder drumstel maar wel met drumsticks
• Een doofstomme slechtziende niet Engelssprekende Thaise brommerchauffeur die me graag naar het restaurant wilde brengen waar ik wilde eten. Vanwege z'n slecht zicht kon hij op de kaart niet goed genoeg zien waar ik naartoe wilde. Met wat hulp van omstanders waren we er na een kwartier uit (met bijna 5 dagen Bangkok heb ik alle tijd!).

Maak je om mij dus geen zorgen. Leuk om door omstandigheden wat meer tijd in Bangkok de spenderen. Gisterenavond heb ik bijvoorbeeld echt heeeeerlijk gegeten bij Restaurant Harmonique. Een mooie combi van seafood, authentiek Thaise gerechten en westerse invloeden. En morgenavond ga ik een Thaibokswedstrijd bezoeken wat ik in al die jaren Thailand nog niet heb gedaan. Mogelijk ook nog een halve dag cursus Thaiboksen volgens, als ze m'n oog er maar in laten zitten!

 

Mijn indruk van Myanmar na een week of twee

Myanmar krabbelt op, in tegenstelling tot mijn eerste indruk bij aankomst in Yangon begin november, heb ik wel degelijk verandering gezien ten opzichte van de situatie die ik hier in 2006 aantrof. Ook door enorm veel locals gesproken te hebben wordt het beeld dat je hebt, redelijk bevestigd. Hsipaw bijvoorbeeld is een van de rijkere gebieden van het land. Dat komt met name door de Chinezen, zoals China voor een groot deel van de economie verantwoordelijk is. China financiert de bouw van een enorme brug en diverse wegen in de buurt van Hsipaw omdat dat de snelste verbinding met China is. De continue stroom vrachtwagen die olie, gas, diamanten, rubber, rijst en allerlei andere gewassen uitvoeren gaat de Chinezen niet snel genoeg. In Hsipaw zie je ook "gewoon" hangjongeren op straat rond scheuren op Chinese scooters. Een erg controversieel beeld wanneer je dat vergelijkt met de honderden Trishaw-chauffeurs (een Trishaw is een soort fiets met zijspan waar je in kunt zitten als passagier)in Yangon die 's nachts in hun fiets slapen omdat ze verder niets anders dan hun fiets hebben.

Verder kun je tegenwoordig op veel plekken Coca Cola, Singha en Tiger bier en allerlei andere (in Azië) bekende dranken en andere levensmiddelen krijgen. De EU en VS hebben een handelsembargo opgesteld maar grote buurlanden als China, India en Thailand doen daar niet aan moe. Alles wat niet rechtstreeks verkegen kan worden, komt dus gewoon via buurlanden binnen incl. dure Mercedessen en BMW's. 

Dat hele handelsembargo is sowieso geen reet waard want olie en gas (what else is new) zijn NIET opgenomen in dit embargo. En laat dat nu net de grootste bron van inkomsten voor het militaire bewind zijn. Toerisme vertegenwoordigt in vergelijking daarmee slechts 1% van de inkomsten. Die junta moet zich rot lachen volgens mij om dat embargo. Sterker nog, van de bijna 20 landen die olie en gas afnemen, is Engeland er 1 van! De Engelse premier geeft dus aan dat hij het niet eens is met het bewind door het embargo te tekenen, maar via de achterdeur mogen de Engelse nutsbedrijven blijkbaar wel wat gas en olie importeren, zal wel For Old Time's Sake zijn ofzo. Hou zou zoiets gaan, ongeveer zo? "He junta, hier met David Cameron. We hebben dat stomme embargo wel getekend maar daarin zeggen we publiekelijk dat we geen wc-rollen meer zullen exporteren naar jullie om jullie een hak te zetten, dan denkt onze bevolking dat we jullie ff mooi te pakken hebben want jullie kunnen je reet niet meer afvegen, maar we kunnen toch wel gewoon in het geheim over olie blijven lullen toch?". Of het zo gaat of niet, het heeft er alle schijn van dat geld en macht voor westerse landen belangrijker blijft dan iets als mensenrechten. En zolang grote drijvers als olie en gas geen onderdeel uitmaken van een internationaal handelsembargo kun je je afvragen hoe groot de druk van de internationale gemeenschap op een land als Myanmar echt is. Het lijkt er meer op dat het embargo een soort PR-waarde heeft voor landen die er aan meedoen, zo van kijk ons eens tegen dat bewind zijn...maar ondertussen. 

Een groot deel van de bevolking heeft echter nog steeds geen nagel om aan z'n kont te kunnen krabben, leeft in krotten onder slechte hygiënische omstandigheden (met een ooginfectie bij mij als resultaat!) en mag blij zijn met een maandelijks inkomen van rond de $60. Daar wordt dan een gemiddeld gezien van 2 kinderen van onderhouden, papa is Trishaw-chauffeur. Geld voor vlees of vis is er dan niet. Dat blijft een luxe product in landen als Myanmar. Met overigens als voordeel dat je hier als vegetariër fantastisch kunt eten. Maar alleen al het feit dat dit allemaal weer heb mogen beleven, en er over mag schrijven en dat jij dit nu zit te lezen draagt er hopelijk iets aan bij dat de mensen hier niet vergeten worden. Het was bijzonder om je in je eigen land vrij te zien zijn voor je eigen volk. Aung San Suu Kyi, de mensen rekenen op je!