Ooty's ordinaire pannenverkoop
Ken je die verhalen van vroeger nog? Een hele lading toeristen wordt in een bus gestouwd voor een bezoekje aan zo'n typisch Duits stadje ergens aan de moezel. Daar aangekomen blijkt de trip slechts een ordinaire pannenverkoop te zijn! Toen ik een jaar of 7 was zijn wij er ook een keer ingetuind toen ouders, zus en ik op vakantie waren. Het nietsvermoedende gezin dacht een wijnproeverij bij te gaan wonen en wat er op die grote tafel onder die lakens verstopt zat, niemand wist het totdat een of andere lokale Heino met een Hans Kazan-achtige presentatie het laken liet verdwijnen om vervolgens de nieuwe Blokker pannetjes te demonstreren.
Oplichterij in Ooty
Hier in Ooty (spreek je uit als "Oetie"), wat ligt in de Nilgiri Hills, kent men dat principe ook. Je vraagt bij zo'n travel-bureautje om een dagtrip naar het dierrijke "Mudumalai Tiger Reserve" en met veel poeha wordt verteld dat deze trip echt een buitenkansje is (dan moet je eigenlijk al nattigheid voelen). De volgende dag wordt je om 9:00 opgehaald en i.p.v. een volle bus aan te treffen rijden we eerst een uurtje rond in downtown Ooty om de bus te vullen. Oké, kan ik me iets bij voorstellen, die anderen willen deze buitenkans ook niet laten schieten. Rond half 11 zijn we dan eindelijk onderweg naar Mudumalai Tiger Reserve (alleen de naam is al indrukwekkend). Na een kwartiertje rijden in de veel te kleine bus (of was die Franse dame gewoon echt veel te dik!) stoppen we naast een golfbaan. Vervolgens begint de gids 10 minuten aan één stuk ratelend alsof hij een cassette (voor de jongere generaties die dit lezen, dit is een cassettebandje :-) in "Tamil" (een van de vele talen van India) en daarna in "Hindi", uit te leggen wat voor geweldige golfbaan dit wel niet is. Bij elkaar dus 20 minuten. Engels kan blijkbaar wel in 3 regels.
Hierna volgt een hele rij van stops bij voor de trip totaal niet relevante elementen zoals (jawel!) een fabriek waar ze cassettebandjes produceren, een dam van een stuwmeer waar een enorme waterval is....hé geen water. Oh ja, het is dan een zogenaamde arteficial-waterval ennuh, het is verboden om hier foto's van te maken (verboden foto's te maken van een waterval zonder water, kan het nog gekker). De volgende stop is bij de "6th mile" (de 6e mijl vanaf Ooty gemeten). Hier kun je naar een meer lopen tussen de naaldbomen door. Oja, de afdaling is gevaarlijk want het ligt vol dennennaalden. De 50 meter lopen is niet echt een "winner" onder de deelnemers die langzaamaan beginnen te morren.
Na weer wat gerij komen we bij een Boatclub waar men tegen een aantrekkelijke meerprijs 40 minuten geroeid kan worden. Voor een aantal is het hier genoeg (inmiddels de 8e stop om 12:30 en nog geen voetafdruk van een tijger gezien) en besluiten we met de eerste de beste bus terug te gaan op eigen gelegenheid naar Ooty. Echt gewoon hele dikke oplichterij dus.
Op 150CC door de bergen bij Ooty
Bij terugkomst heb ik lekker een 150cc motor gehuurd en ben ik de bergen ingetrokken. Ooty ligt met z'n 2200 meter vrij hoog maar op 2600 meter heb je een uitkijkpunt wat echt geweldig is om te bezoeken. Die motor was een toppertje trouwens en dat rijden valt best mee eigenlijk. Als je in een auto of bus zit lijkt het allemaal chaotischer dan het in werkelijkheid is hoewel die bussen hier niet meegeven in scherpe bochten op een berg. Maar zonder kleerscheuren en met een doos thee van een lokale theefabriek in de tas ben ik weer teruggekeerd in Ooty.
Sinds lange tijd ook weer eens op een paard gezeten. De Indiase knollen zagen er goedverzorgd uit. In en uit het zadel was ook geen punt maar hoe je zo'n viervoeter ook weer laat doen wat je wil, hoe ging dat ook alweer. Die kennis was broodnodig omdat Jolly Jumper z'n eigen weg in gedachte had. Wat ik ook probeerde, hij wilde niet de weg op die ik 'm stuurde. Toen ging het licht aan en kon ik met behulp van een twijg van een boom het dier op z'n reet tikken waardoor ie wel ging luisteren. Een durfknol was het helaas niet. Bij de keuze om door een drassig grasveld af te dalen of asfalt verkoos ie toch het vlakke asfalt (vreemd genoeg). Maar ik heb 'm hier en daar ook z'n zin maar gegeven en zo kwam ik in volle galop het guesthouse een paar uur later voorbij waar ze het er nu nog over hebben. Het blijkt dat de gemiddelde Indiër namelijk vreselijk bang is voor paarden haha.
In m'n guesthouse nog een erg aardig Nederlands stel leren kennen uit Voorschoten. Lekker aan het rentenieren en dus met z'n tweeën 2 maanden door India aan het trekken. Zo gingen ze (wat moet je anders doen in India) lekker golfen op de plaatselijke golfclub (waarvan ze toen nog niet wisten dat die niet voor buitenlanders toegankelijk was :-). Ze gaven mij nog de tip om voor de afwisseling een pizza'tje te gaan scoren bij het Sidewalk Cafe hier in Ooty. Dat heb ik geweten ook. De schijf heb ik er (effe een quote uit een van jouw reisverhalen Rogier G.) tot op m'n tenen uitgekotst vannacht en voel me nu dus wat ligt in de bol na enkel een granaatappel en 2 bananen gegeten te hebben vandaag. Zal wel weer goed komen toch ... ?
Fort Cochin
Voordat ik in Ooty aan kwam ben ik nog drie dagen in Fort Cochin geweest. Fort Cochin is een gedeelte van een eiland voor de kust van India. De Volvo Ocean Race had er ook net aangelegd. Fort Cochin is met name bekend om z'n koloniale verleden. Zo heeft Vasco da Gama hier z'n laatste adem uitgeblazen en zijn de Portugezen indertijd verdreven door de Nederlandse boys van de VOC. Leuk om te zien dat je voorvaderen hier hun eigen begraafplaats hebben, de door de Portugezen gebouwde katholieke kerk hebben verbouwd tot een Nederlands hervormde. Tevens ben ik tot de conclusie gekomen dat wij Nederlanders maar een saaie bouwstijl hadden in die tijd. Geen franje of kleur gewoon recht-toe-recht-aan. De Portugese overblijfselen zien er ondanks hun vaak bouwvallige staat een stuk mooier uit. Heb zelf nog een koffieboer gevonden met lokale bonen dus voor thuis weer een half kilootje Indiase koffie in de tas zitten. Tevens nog een leuk Zwitser drietal leren kennen waarmee de nodige "special tea" (ook hier weer de fantastische theepotten om te verhullen dat er bier geschonken wordt) mee werd genuttigd.
Metupallayam
En na het verlaten van Fort Cochin ben ik doorgereisd naar Metupallayam, een niets zeggend stadje zo'n 46 km ten Zuid-Oosten van Ooty. Vanuit Metupallayam vertrekt namelijk de op de wereld erfgoedlijst genoteerde mini-trein wat met een tandwiel de berg op wordt geduwd. Om een treinkaartje te bemachtigen moest heel wat moeite gedaan worden. Bij aankomst in Metupallayam was in namelijk direct naar het station gegaan. Op het station had je twee balies. Eén reservation desk en één bookings desk. Het verschil was mj onduidelijk maar ik werd in elk geval verwezen naar de stationsmanager. Na wat zoeken bleek de man druk slapende te zijn in z'n kantoor aan het eind van het perron. Ik werd weer terugverwezen naar de loketjes. Na 20:00 moest ik nog maar eens terugkomen want dan hadden ze inzage in de beschikbaarheid van de trein van morgen. Om 20:15 weer terug dus. Toen bleek dat ik om 5:30 de volgende morgen op het station zou moeten zijn voor een trein die pas om 7:10 zou vertrekken. Dat was omdat er veel mensen vroeg zouden komen om alsnog een treinkaartje te bemachtigen. Mooi verhaal en om 5:30 was er geen loket open en de stationsmanager was ook nog in geen velden of wegen te bekennen. Richting 6:00 kwam een niet uitgeslapen type het loket open maken, mocht ik toch eerst weer bij de stationsmanager een briefje halen met daarop m'n stoelnummer en zo had ik dan eindelijk het treinkaartje te pakken.
De treinrit zelf was erg mooi langs theeplantages, veel bruggen, tunnels etc. Jammer alleen dat iedereen in de trein (wederom geen toerist te bekken) z'n plastic flessen en koffiebekertjes het raam uit gooit. India is een prachtig land, de economie en bevolking groeien enorm hard maar zoals het op mij overkomt zijn ze ook de grootste afval-dump aan het creeëren. Roken mag hier trouwens niet in de open lucht, ook niet in restaurants dus dan valt Nederland nog wel mee toch?
