Reisgids voor beroepslanterfanters

Er zou eigenlijk een reisgids moeten komen voor de beroepslanterfanter. Ik kom zo door de weken heen hier aan de Cambodjaanse zuidkust, uitzonderlijk veel plekken tegen waar je extreem goed kunt lanterfanten. Kep was een van die plekken. Alleen kenmerkte Kep zich tot een wat sfeerloze surrogaat kustplaats. Geen optimale lanterfant omstandigheden want dat doe je het liefst in sfeervolle omgeving. Die kun je wel vinden op Koh Tonsay.

Koh Tonsay is ook bekend als Rabbit Island. Gezien de naam zou je hier hordes families met kleine kinderen verwachten waarvan de kinderen achter kuddes Robijnzachte viervoeters aan rennen. Maar het aantal konijnen dat hier door het witte poederzand huppelt is kleiner dan 1. Het aantal gezinnen met kinderen overigens ook.

De meest logische verklaring vind ik nog de relatie tussen het bovengemiddelde gebruik van alternatieve rookwaar en de effecten daarvan bij velen. Het zou me niets verbazen als de vraag "mag het een jointje meer zijn?" op Koh Tonsay eerder regel dan uitzondering is.

 

De weg kwijt op Koh Tonsay

Het enige dat je dan ook echt op het eiland kunt doen naast hangen in je hangmat, je omdraaien in je hangmat en er achter komen dat je als omgekeerde banaan een minder comfortabel ruggevoel krijgt, is het maken van een wandeltocht over het eiland. Er ligt namelijk welgeteld 1 wandelpad. De weg kwijt raken zou dus niet moeten kunnen. Maar met ondergetekende als hopman voorop, gevolgd door de Nederlanders Carla en Jos en de Italiaanse Ella, werd wat voor onmogelijk gehouden werd toch gerealiseerd.

Reden voor het kwijtraken van de weg was het vinden van een overwoekerd pad waarvan we dachten dat het nooit gebruikt werd. En aangezien een rondje eiland lopen de enige denkbare activiteit is, leek het ons onlogisch dat dat ene pad door weinig mensen gebruikt zou worden. Maar niets is minder waar. Ik zit er nog over te twijfelen of die wandeltocht in de reisgids voor beroepslanterfanters opgenomen dient te worden. Gaat toch een beetje tegen het principe van een beroepslanterfanter in dat wandelen.

 

Vol = vol

Carla, Jos en Ella waren iets eerder dan ik vertrokken vanaf Koh Tonsay. De volgende dag reisde ik hen achterna...met de mini-bus. Mini-busritjes zijn nooit m'n favoriete ritjes geweest. Het lijkt altijd goed te beginnen zo'n rit. Je rugzak wordt achterin geduwd, je gaat met wat mensen in de mini-bus zitten en je denkt te kunnen vertrekken. Sla het woord 'denkt' even in je geheugen op. Want hoewel de rit naar het stadje Kampot effectief hooguit 45 minuten zou duren kreeg de mini-bus chauf het voor elkaar om 3x hetzelfde rondje door Kep te rijden, met de Australiër Kirrin en mij op de achterbank. Op zoek naar gasten die blijkbaar ook geboekt hadden.

Eenmaal bij het desbetreffende guesthouse aangekomen had je geen glazen bol nodig om te zien dat de mini-bus afgeladen vol zou komen te zitten bij het zien van een horde mensen met bijbehorend koffergedoe. Gelukkig munten Cambodjaanse mini-buschauffeurs uit in creativiteit en kreeg onze chauffeur het voor elkaar om de puzzel van het aantal tassen en mensen dat in 1 mini-bus diende te passen op te lossen.

Althans voor een minuut of 5 want toen iedereen en alles als een doos Duplo in de bus geplakt was, kwamen er nog 2 backpackers aan. Hun tuk-tuk had een lekke band onderweg gekregen.

 

Een opfrissertje met Clown Bassie

Onder alle reizigers ook een club gezellige Nederlanders en een club Russen waar een van de dames v.w.b. uiterlijke trekjes nog het meest leek op een goed gelukte replica van Clown Bassie. Clown Bassie & Co hadden er zin in. Want hoewel de lunch nog niet in zicht was, haalde een van hen een fles lokaal gestookt goedje uit haar tas tevoorschijn. Binnen 5 minuten hadden we er allemaal een paar nieuwe beste vrienden bijgekregen en ging het gevulde dopje van de fles rond tot de fles leeg was. Om het ijs niet al te veel te breken leek me verstandig om de huidige politieke situatie in Rusland en de Oekraïne voor een latere discussie te bewaren.

 

Weerzien in Kampot

Dat toeval niet bestaat werd een uurtje later in Kampot nog maar eens onderstreept. Op een grote rotonde werd ik de mini-bus uitgelaten. Na wat oriëntatiepunten gevonden te hebben vond ik mijn weg richting Moliden Guesthouse waar ik een mooie kamer had geboekt. Dat had ik wel verdient na de eenvoud van Koh Tonsay vond ik.

Uit alle straten waar ik uit kon kiezen vanaf de rotonde, koos ik de straat waar ik een paar honder meter verderop "Hey Louis!!" naar m'n hoofd geslingerd kreeg. Jos, Ella en Carla zaten lekker te lunchen op een terrasje. Na wat tips uitgewisseld te hebben vervolgden zij hun route per motor naar Sihanoukville waar ik de dag erna ook naartoe zou komen. Jos en Ella zijn elkaar overigens tijdens deze reis tegen gekomen. Beiden hebben ze een oude motor in Hanoi gekocht. Van daaruit hebben ze de bij sommige welbekende Topgear-route door Vietnam afgelegd. Inmiddels zijn ze ook alweer wat weken onderweg in Cambodja. Gaaf zo'n motortrop!

 

Geen gekook in Kampot

Een door mij gezochte kookcursus kon ik helaas in Kampot niet vinden. En dus besloot ik na wat fotografie werk op de plaatselijke markt de volgende morgen door te trekken naar Sihanoukville. Van Jos had ik inmiddels bericht ontvangen dat zij hun kamp opgeslagen hadden bij het Queen Hill Resort. Dat bleek een erg fijne keuze te zijn. Queen Hill Resort ligt aan de noord-punt van een van de weinige stranden van Sihanoukville waar de strandparasols nog niet zo dicht als een ingepakte bos satéprikkers op elkaar gezet zijn. Het strand heb je er bijna helemaal voor jezelf. Beneden bij het restaurant op het strand trof ik Jos, Ella en Carla weer aan. Hoog tijd voor ppssschhhttttt!! het openen van wat kouwe pilsners!

 

Mijn eerste zeil experience

Jos bleek aardig te kunnen zeilen en had zijn oog laten vallen op een opgetuigde catamaran even verderop op het strand. Of we zin hadden om een zeiltochtje te maken. Als er iets is wat me gaaf leek om te doen dan is het wel met een catamaran de zee op gaan. En ik vond het geweldig. Wat een gevoel, die wind door het haar (wat ik nog heb), zon en wijdse blikken over die bak met gezoute H2O. Na een paar uurtjes hielden we het voor gezien. Bij het binnenkomen van de boot op het strand kwam er met ons nog een kleinere catamaran terug. En daar bleken de club Nederlanders en de Australiër Kirrin, die ik in de mini-bus naar Kampot had leren kennen, op te zitten. Hoe leuk was dat!

De avond werd gevuld met een diner bij Papa Pippo resort op Otres Beach, de lokale pizzakoning. Daar leerde ik Tania en Sergio kennen, twee Italiaanse reismatties van Jos en Ella. De tent werd gerund door Italianen en dus kwamen er zeer respectabele pizza's uit de oven. Omdat ik toch liever iets lokaals uit de zee wilde, bestelde ik een segundootje met garnalen. Het bleek alleen niet veel meer dan een 2e-rangs voorgerecht te zijn. Maar zoals Italianen zijn werd alles in stukken gesneden en lekker gedeeld. En oh ja, weggespoeld met heerlijke wijntjes!

 

Over-priced Koh Rong

De volgende dag besloten we naar het eiland Koh Rong te gaan. Een speedboot bracht ons 's middags in drie kwartier naar het eiland dat nog niet erg ontwikkeld zou moeten zijn. Lonely Planet vermeldde wel de ambities die het eiland heeft om het eerste luxe resort-eiland van Cambodja te worden. Dat het zover nog niet was bleek inderdaad uit de eenvoudige staat van de diverse beach bungalows. De prijzen waren alvast wel op het luxe niveau ingestoken. $40 voor een rukhut opgetrokken uit een paar stukken aangespoeld sloophout, wat bamboestokken en kokosmatten. Niet te geloven. Hoewel het strand een hoog lanterfantgehalte had en de sfeer er ook prima was bleek ook het duiken bijna 2x duurder te zijn dan op andere locaties in Zuidoost Azië. En omdat 2 nachten in een hutje en het maken van 2 duiken me $160 in 2 dagen zou gaan kosten besloot ik de volgende morgen m'n plunjezak weer dicht te knopen en de boot naar Sihanoukville terug te nemen.

 

Leren zeilen in 10 minuten!

Als ik dan toch m'n centen mag stuk slaan, dan liever bij een ondernemer die ik het gun, en waar ik gegarandeerd plezier zou beleven. Dat zeilen van eergisteren dat was ik namelijk nog niet vergeten. En dus meldde ik me niet veel later bij Micky van Sail Sihanoukville op Otres Beach waar we een paar dagen ervoor de grote catamaran hadden gehuurd. Micky had me namelijk eergisteren verteld dat hij mij m.b.v. een 10 minuten instructie kon leren zeilen. Het klonk bijna te mooi om waar te zijn maar het bleek echt te kloppen. Samen klommen we op een Hobiecat Wave van bijna 4 meter lang met een zeil, een touw en een roer. De drijver bovenop de mast fungeerde tevens als windwijzer, handig!.

Mickey gaf na een paar minuten al aan dat hij het idee had dat ik e.e.a. wel makkelijk zou gaan oppikken en liet me 10 minuten later met catamaran en al solo de zee op gaan. Best even spannend uiteraard omdat weg varen me niet het lastigste leek, wel keren en terug varen. Maar de instructie deed zijn werk en na een minuut of 10 ging ik voor het eerst zelf overstag of hoe dat dan ook moge heten.

's Avonds moest er uiteraard geproost worden op m'n eerste zeilmeters. Dat lukte prima met Tania en Sergio die niet naar Koh Rong waren vertrokken. De verse vis van de BBQ lieten we ons goed smaken.

De dagen erna was ik vooral veelvuldig op een catamaran voor de kust van Sihanoukville te vinden. Het zou zomaar kunnen zijn dat dit de eerste meters waren van een rondje rond de wereld ofzo. Dan zie je nog eens iets anders dan Zuidoost Azië.

Foto's zien? Tijdens m'n reis worden er bijna dagelijks foto's toegevoegd op de Brotherlouis Facebook-fanpage. Ook te zien zonder FB-account.