In de luwte van Sihanoukville - Cambodja

Zo, kerst zit er op, we zijn een tsunami rijker waarvan de gevolgen steeds gruwelijker lijken te worden. Tijd om op te krassen dus uit Thailand. Gisteren zijn we om 5:00 uur vertrokken uit Trat, een provicie hoofdstad in het oosten van Thailand. Na wat dagen lanterfanten, de buurt wat verkend te hebben, en steeds ergere tv-beelden gezien te hebben van de tsunami, vonden we het nodig tijd om wat verder weg van de hectiek op tv te trekken.

 

Tocht van Trat naar Sihanoukville

De wekker ging in alle vroegte af. Onze tassen waren al gepakt dus de laatste restjes werden bij elkaar geraapt, bovenin onze rugtassen gepropt en dichtgeknoopt. De eigenaar van Mukda Guesthouse (voorheen Pop Guesthouse) kwam ook nog even kijken of we wakker waren. Via hem hadden we vervoer geregeld naar Hat Lek, de grensplaats met Cambodja via het smalste kuststrookstukje in Thailand. De mini-bus kwam ons rond 5:00 uur oppikken en we hoefden niet eens heel veel mensen op te halen. Dat begon fijn.

De bus scheurde met kamikaze-snelheid richting de grens. Ondanks dat verkeer in Thailand links rijdt, bleef onze min-bus chauffeur vrijwel de gehele rit rechts rijden. Alleen een spaarzame tegenligger dwong ons af en toe naar de eigen rijbaan

Zonder ongelukken arriveerden we om 6:30 uur bij de Cambodjaanse grens. Een grens in Zuidoost Azie werkt net even anders dan thuis. Bij de Thaise grenspost wordt je visa-on-arrival namelijk eerst ongeldig gestempeld. Daarna loopt je een 100 meter door niemandsland. En aangekomen bij de Cambodjaanse grenspost mag je daar eerst een formulier invullen en een pasfoto achterlaten mocht je nog geen visum geregeld hebben (tegenwoordig vraag je vooraf natuurlijk gewoon online een eVisa aan, maar dat bestond nog niet in 2004).

De Cambodjaanse grens is overigens alleen van 7:00 uur tot 19:00 uur geopend. Daarvoor en daarna gaat het hek dicht en komt niemand er meer in of uit die dag.

Wij hadden ons visum dus al wel gergeld en stonden als tweede in de rij bij het Cambodjaanse grenshokje. Na een stempel, wat geld aftikken en een glimlach kwamen we aan Cambodjaanse zijde van de grens. Omdat in dit soort landen bureaucratie hoogtij viert stond er ook nog een apart hokje waar we ons gezondheidspaspoort mochten laten zien. Dat is het gele boekje dat je ontvangt wanneer je je inentingen en vaccinaties regelt in Nederland. De controleur wilde 100 baht hebben. Hier waren we echter voor gewaarschuwd door de Lonely Planet van Cambodja. Gewoon vragen om z'n registratie-nummer en zeggen er geen geld betaald diende te worden hier. Het bleek te werken.

 

De andere wereld van Cambodja

Na het laatste hokje waren we echt in Cambodja, in een compleet andere wereld. Waar Thailand erg ontwikkeld is, geasfalteerde wegen en alles betrekkelijk opgeruimd leek te zijn, is het in Cambodja wat minder gestructureerd. Kinderen lopen in lompen, lijken al een flink aantal dagen niet gewassen te zijn en hopen op wat geld van toeristen. Verder ziet alles er viezig uit, stoffig van de droogte. En dit is de grens pas nota bene.

Verder vervoer dan hier hadden we niet geregeld en er was nog geen haven te zien waar de de snelle ferry naar Sihanoukville zou vertrekken waar we over gelezen hadden in de Lonely Planet. Een Cambodjaans mannetje verkocht ons een taxi rit die we deelden met Nikki en Korian, twee Australische meiden. Zij hadden de nacht in het rumoerige Thaise grensstadje Hat Lek hadden doorgebracht omdat bij aankomst de avond ervoor de grens al dicht was.

We werden bij de haven afgezet en zodra de kofferbak met onze rugzakken open gingen doken daar direct wat locals op om de tassen te mogen sjouwen in ruilen voor wat poen. We rukten onze tassen snel los uit de grijpgrage Cambodjaanse handjes en sprongen op de ferry die om 9:00 uur zou vertrekken. Beneden in de boot was het ijskoud. De airco stond op vol vermogen aan. Gelukkig had ik onderin m'n rugzak een dikke trui paraat. Tijdens de boottrip leerden we Nikki en Korian wat beter kennen tjidens een oud Hollands potje kaarten.

Bij aankomst in Sihanoukville na 3,5 uur, besloten we te kijken of we met z'n vieren in een guesthouse terecht konden. In de haven van Sihanoukville stond een vaag uitziende kerel met een apart Engels accent op een cross-motor wat flyers uit te delen. Hij promootte Red Snapper Guesthouse. We besloten op z'n aanbod in te gaan. Hij regelde wat brommers met chauffeur waarna we hem volgenden naar het Red Snapper Guesthouse aan 121 Street even buiten Sihanoukville. Het was een prima pandje met nette, schone en ruime kamers. En dat voor $6 per kamer!

 

Inchecken bij het Red Snapper Guesthouse in Sihanoukville

Na het inchecken, beetje douchen en omkleden besloten we Sihanoukville te verkennen. Red Snapper Guesthouse bevond zich aan een stil zijpaadje van Ekareach Street, een soort hoofdweg door Sihanoukville heen van oost naar west. We liepen de weg af richting het oosten waar het centrum lag. Sihanoukville stelt eigenlijk niet echt veel voor. Een paar rechte wegen, een kleine markt in de ochtend en ook nog een grotere markt. In de eerste de beste kroeg besloten we een lekkere koude pilsner te nuttigen en wat te eten waarna we weer terug liepen naar het guesthouse.

Na wat spullen gepakt te hebben lieten we ons droppen op Independence Beach. Het strand was erg rustig, hier en daar wat locals. Een aantal relaxte strandtenten en wat mensen op het strand die de gebruikelijke stukken fruit en sieraden probeerden te verpatsen. Een erg ontspannen indruk in elk geval.

 

Aangevalen door een ketsende aap

Vandaag hebben we met z'n vieren een off-road fietstour in de omgeving van Sihanoukville gemaakt, erg leuk om te doen! De fietsen waren verre van briljant maar het ging toch best aardig. Emlyn maakte onderweg nog een soort salto bij een stuk downhill fietsen op een zeer hobbelig en met stenen bezaaid pad. Het zag er gelukkig erger uit dan dat het uiteindelijk was.

Wat later kwamen we bij een tempel op een heuvel waar van diverse lange trappen naartoe liepen. Halverwege een van de trappen zagen we een klein aapje, een jonkie nog. Nikki zag in een boom de ouders zitten. Die bleken op dat moment bezig te zijn met wat we kennen als "de oudste beweging ter wereld". Althans, pa was bezig. Ma had blijkbaar niet zo'n trek en wilde er tussenuit knijpen. En op geheel prehistorische wijze werd zij aan de heupen teruggetrokken door pa en werd het schouwspel voortgezet. Erg vermakelijk om te zien. Ondertussen dachten wij dichterbij het kleine aapje te kunnen komen. Dat pikte pa-aap niet en die kwam dus z'n boom geklauterd.

Pa-aap kwam op ons af rennen, en dus zetten wij het op een lopen voor zover dat mogelijk was op een trap. Op een gegeven moment keek ik even om en zag ik dat pa-aap de voet van Emlyn, die iets achter me liep, beet had en een bijtende beweging maakte. Gelukkig kon Emlyn zich net op tijd losrukken en waren we bijna beneden waar kinderen met stenen naar de aap gooide die daarop eieren voor zijn geld koos.

Dat scheelde weinig. Maar waar waren Nikki en Korian? Die waren blijkbaar naar boven gerend en konden. Via een van de andere trappen een aantal minuten omlopen konden ze gelukkig ook omlaag komen waarna we naar het guesthouse terug fietsten. Bij thuiskomst pakten we weer wat handdoeken en sarong's om lekker te chillen op Victory Beach, een wat drukker en toeristischer strand aan de westkant van Sihanoukville. Er waren zelfs wat chille strandtenjes met muziekjes en drankjes. Dat Sihanoukville is best een lekker plekje!