Chillen op Koh Chang - Thailand

Om 8:00 uur zijn we gisteren vertrokken richting Koh Chang aan de oostkust van Thailand. Het duurde uiteraard weer heel lang voordat we echt onderweg waren. De mini-bus werd volgepropt met diverse andere backpackers bij verschillende guesthouses. Na een half uur hadden we iedereen, maar er moest ook nog eerst getankt worden. Maar tegen zevenen reden we dan echt de tolweg van Bangkok op richting het oosten van Thailand.

In de mini-bus maakten we kennis met Rutger en Joy. Twee vrienden van elkaar die samen door Thailand reisden voor een maand of wat. Joy vertelde ons dat zij en Rutger op Koh Chang zeker naar Lonely Beach zouden gaan. Dat bleek "the place to be" te zijn op Koh Chang. Bij aankomst na vijf uur rijden in de kustplaats Laem Ngop waar diverse boten naar Koh Chang vertrokken, bleken wij bij een andere pier afgezet te worden als Rutger en Joy. Had weer iets met verschillende boottickets te maken.

 

Op de boot naar Koh Chang

Na uiteraard weer wachten vertrok de boot eindelijk. Het was niet echt een ferry maar meer een vissersboot. In de verte zagen we het eiland Koh Chang al liggen dat een paar pittige heuvels bevatte zo te zien.

We voeren via het noorden naar de westkant van Koh Chang. Na bijna een uur varen kwam een strand in zicht. Er was echter nergens een pier of steiger te bekennen waar de boot kon aanmeren. Toen we vlak bij het strand waren werd de motor uitgezet en gleed de boot zo de oplopende zandbodem van het strand op. Er werd een ladder overboord in het water gezet in we werden vriendelijk verzocht de schuit te verlaten. Op zich wel mooi natuurlijk. Badend door de laatste meters tropisch zeewater een prachtig strand op lopen. Dat had ook wel iets toch? Zonder al te veel voorzichtigheid werden onze rugzakken het strand op gesmeten vanaf de boot.

Het was inmiddels een uur of drie. En daar sta je dan op een tropisch strand onder een koperen ploert die aan een strakblauwe hemel staat. Een rugzak van 14kg op je rug op zoek door het mulle zand naar informatie en een weg. Waar waren we eigenlijk?! We bleken op White Sand Beach gedropt te zijn. Het meest noordelijk gelegen strand aan de westkant van Koh Chang. Lonely Beach waar Joy en Rutger het over hadden gehad was het derde of vierde strand richting het zuiden van Koh Chang. Mogelijk een afstand die we best zouden kunnen lopen, dachten we.

Na een kwartier gooiden we gutsend van het zweet onze rugzakken neer in het zand. De hitte was echt niet te harden. Er bleek geen bus in de buurt te zijn en het strand leek ook een stuk langer dan we hadden ingeschat.

 

Lonely Beach, geen strand te bekennen

Toen we de Lonely Planet van Thailand er nog eens bij pakten, zagen we pas dat het eiland een slordige 35km lang was. Dat betekende dat we nog zeker 15km moesten lopen voordat Lonely Beach überhaupt in zicht zou komen. Geen optie dus.

White Sand Beach leek ons toch ook niet echte de leukste plek om te verblijven. Het strand was mooi maar goed gevuld met oudere toeristen. Achter White Sand Beach bleek gelukkig een weg te liggen waar bij toeval een pick-up taxi langs kwam. Na een mooi ritje met veel steile wegen en bochten werden we afgezet bij wat de chauffeur Lonely Beach noemde. Geen strand te bekennen echter.

Na een stuk lopen richting zee bleek dat het strand geen strand was maar alleen flink wat grote zwarte kiezels. Vlakbij zagen we wel wat hutjes op palen in de branding staan onder de bomen maar die bleken allemaal volgeboekt. Sterker nog, alles in de buurt bleek volgeboekt te zijn. Wat nu?! We besloten midden in het veld tussen de weg en het strand bij wat bomen een drankje te doen bij wat "Maggie's Place" heette.

Maggie bleek een aardige Thaise vrouw te zijn met een eigen restaurant op palen. Onder het restaurant was een soort boederij vol koeien, kippen en varkens. We vertelden van onze pech bij het zoeken naar een slaapplaats. Maggie bleek naast de stal onder het restaurant voor noodgevallen nog een hok te hebben met twee "bedden". Echt geweldig zag het er niet uit maar het werd inmiddels donker, we hadden geen idee waar we verder nog naartoe konden. We besloten dus te blijven. Er was zelfs een douche even verderop in het veld wat niet meer was dan 4 golfplaten bij elkaar waar een pijp boven hing waar water uit kwam als je aan een touwtje trok. De enige stroomvoorziening die het restaurant had, liep overigens recht boven de douche langs. Je kon je handdoek over de electriciteitsdraden slingeren, echt reuze handig. En uiteindelijk was het heerlijk verfrissend om na een lange reis een koude douche te kunnen nemen.

 

Het legendarische Treehouse Lodge ontdekt

We besloten voor het eten op onderzoek uit te gaan. We liepen een paadje in wat in de richting liep van waar we vandaag gekomen waren 's middags. Het paadje liep een bosachtig gebiedje richting zee in. Op met surfbloemetjes versieder bordjes die op de bomen gespijkerd waren, zagen we "Treehouse Lodge" staan. Hadden Rutger en Joy daar ook niet over verteld? We kamen uit bij een complex van diverse gebouwtjes met rieten daken. Ze stonden allemaal net in de branding in een kleine baai.

De gebouwtjes waren allemaal verbonden met elkaar door middel van houten bruggetjes. Het geheel had een hoog Robinson Crusoe gehalte, echt heel gaaf. Treehouse Lodge bleek het eerste resort geweest te zijn wat zich acht jaar geleden op Lonely Beach had gevestigd. Niet echt op het strand want dat bleek ten noorden van Treehouse Lodge te liggen. Vandaar dat we ook nog geen echt zandstrand hadden gevonden. Dat lag dus iets terug. Dat zouden we morgen wel gaan bekijken.

Treehouse Lodge zag er dus erg gaaf uit. Een van de gebouwen was eigenlijk meer een enorm terras in ronde vorm met een groot rieten dak erboven en ook veel plaatsen in de openlucht. Overal stonden lage tafeltjes, olielampjes, kleine zitjes, kussens, hangmatten en comfortabele matten waar mensen op lagen te luieren, lezen, slapen en eten. Net een soort hippie-dorp. De sfeer was dan ook uiterst ontspannen.

We vonden een plek en genoten van een heerlijke pineapple shake, een kom green chicken curry en wat chicken fried rice. Niet veel later liepen Rutger en Joy ook binnen. Zij hadden een leuke hut gevonden vlakbij Lonely Beach zelf. Het werd steeds gezelliger. Mogelijk had het nuttigen van de nodige "buckets" hier iets mee te maken.

Een "bucket" is een begrip op de Thaise eilanden. Het is eigenlijk een soort speelgoed emmertje dat tot de rand wordt gevuld met ijsblokjes. Daar overheen 350ml drank naar keuze zoals rum, wodka of iets anders dat voor handen is. Het geheel wordt aangelengd met cola, vruchtensap of andere soda. De emmer wordt afgetopt met wat eetbare orchideeën en een flinke bos rietjes. Hierdoor krijgt de bucket een hoog sociaal gehalte. Iedereen waar je met een bucket langs loopt neemt namelijk graag even een trekje via een rietje van het kostelijke vocht in de emmer. Een alternatieve vorm van sigaretten bietsen zegmaar.

 

Voetjes van de vloer bij Treehouse Lodge

Het werd steeds gezelliger en er bleek ook nog een DJ en dansvloer te zijn waar op een gegeven moment iedereen te vinden was. DJ Glyn liet de klanken van zwoele beach house door de speakers schallen, genieten geblazen! Tegen middernacht hield Emlyn het voor gezien. Hij had wat te snel en te veel bucketvocht naar binnen gewerkt blijkbaar. Een uur later vertrok ik ook huiswaarts. Bij ons hok onder Maggie's Place aangekomen bleek Emlyn ook pas net thuis te zijn. Had was hier en daar in de bosjes gevallen en in slaap gedonderd omdat ie de weg naar huis niet meer kon vinden. We hebben heerlijk geslapen in ieder geval. Koh Chang bevalt ons wel!

 

Hutje bij Siam Beach Resort

De volgende morgen trof ik Emlyn aan in een nog ernstig diepe slaap. Na een verfrissende douce, ben ik via Treehouse Lodge naar Lonely Beach gelopen. Lonely Beach ligt er echt prachtig bij. Niet geheel Lonely meer zoals het ongetwijfeld een jaar of 10 geleden nog was. Wel een hele prettige sfeer en geen schreeuwerige toeristen. Hier en daar een plukje mensen en heerlijke rieten hutjes onder palmbomen.

Op zoek naar een alternatief voor de varkensstal bij Maggie's Place kwam ik als eerste Siam Hut tegen. Siam Hut was ook het resort waar Rutger en Joy een hut hadden. Het bleek helaas vol te zijn. Het volgende resort zag er een stuk luxueuzer uit: Siam Beach Resort. Iets noordelijker naast het hoofdgebouw van Siam Beach Resort bleek nog een rijtje bungalows te staan. Beetje vaal oranje gekleurd als een te vaak gewassen shirt van het Nederlands elftal. De bungalows bleken bij Siam Beach Resort te horen. Gelukkig niet tegen de prijs van de luxe bungalows maar slechts 400 Thaise baht. Een mooi prijsje voor een hut met badkamer, twee matrassen op de grond, een eigen veranda én uitzicht op zee! Wat wil je nog meer.

Ik besloot de hut als optie te nemen en terug te lopen om te overleggen met Emlyn die inmiddels wakker was. Hij vond het allemaal prima. Dus rugzakken inpakken, uitchecken bij Maggie's Place en via Treehouse Lodge richting ons nieuwe onderkomen op Lonely Beach. De hut beviel ons prima. Overdag een beetje chillen op het strand. Er bleek voor de nodige digitale afleiding zelfs in de branding nog een internetcafé op palen te staan. Een gave ervaring om dit soort reisproza daar nu met uitzicht over de Golf van Thailand te kunnen typen!