Brand in Ao Bang Bao - Thailand

Na een paar dagen, chillen op Lonely Beach, het ontdekken van de geweldige Herbal Sauna in Ao Bailan en leuke feestjes bij Treehouse Lodge besloten we verder te trekken. Langs de weg achter Siam Hut hadden we een groot bord zien staan met daarop de promotie voor een boot die iedere dag om 12:00 uur naar Koh Mak en Koh Kut zou varen vanaf het vissersdorpje Ao Bang Bao aan de zuidkant van Koh Chang.

We besloten om rond een uur of tien op te krassen bij Siam Beach Resort zodat we ruim op tijd voor de boot zouden zijn. Van Archie, de Zwitserse duikschooleigenaar van duikschool Dive Point (update: inmiddels heet deze duikschool Scandinavian Chang Dive Center), waar ik een paar duiken mee had gemaakt de afgelopen dagen, hadden we gehoord dat het met de auto nog geen kwartier rijden zou zijn naar Ao Bang Bao. Tijd zat dus.

 

Liftend van Lonely Beach naar Ao Bang Bao

Dus wij langs de weg wachten, en wachten, en wachten zonder succes. Na een half uur zagen we Archie van Dive Point in z'n pickup kruipen en vroegen we waar hij heen ging. Toevallig ging hij richting Ao Bang Bao mochten we meerijden.

Verre van comfortabel trouwens om op een geribbelde metalen bodem zonder houvast mee te rijden over enorm steile bergwegen. Maar we kwamen heel aan in Ao Bang Bao. Ook daar zagen we het grote promotiebord van de boot naar Koh Mak en Koh Kut met direct ernaast een verkoopkantoortje. De verkoper lachte ons smakelijk uit toen we vroegen naar tickets: "Not possible, boat does not exist". Toch een beetje vreemd als er op diverse plekken zo groot reclame voor wordt gemaakt.

Er bleek wel een boot te varen, maar die vertrok iedere morgen om 8:30 uur vanaf de pier hier. We zaten dus goed, maar waren veel te laat. Wat nu? Terug naar Lonely Beach zagen we ook niet zo zitten. Dan zouden we de dag erop erg vroeg op moeten om die boot te halen. We besloten een nachtje in Ao Bang Bao te blijven.

Direct achter het kantoortje bleek een smalle kuststrook te zijn met een aantal resorts. Het eerste resort dat we tegenkwamen zag er direct prima uit: Remark Puzi Hut. Een tikkeltje vage naam, maar het was net geopend en zag er daardoor schitterend uit. Lekker eenvoudig weer met bamboe hutjes, her en der hangmatten opgehangen, uitzicht op de baai en het dorpje aan de pier. Prima zo dus!

Ao Bang Bao bleek niet veel voor te stellen. Slechts een lange smalle pier waarlangs diverse duik- en kledingshops, fruit, prullaria en natuurlijk veel visrestaurants waren gevestigd. Leuk om lekker doorheen te banjeren en een paar uur te vermaken.

Het resort zelf bleek een hele aardige eigenaar te hebben die met een collega ook nog een bizar en dieronvriendelijk hanengevecht regelde. De hanen moesten oefenen om de dag erna deel te nemen aan een echte wedstrijd. Het zag er spectaculair uit. Gelukkig stopte de eigenaar het gevecht tijdig. Aan de benen van de hanen werden namelijk scheermesjes bevestigd. De hanen zouden vechten totdat er één het loodje zou leggen. Niet echt "my kinda thing".

 

Licht ontvlambare situatie in Ao Bang Bao

's Avonds besloten we in een van de visrestaurants langs de pier te gaan eten. We hadden 's middags allebei enorme trek gekregen bij het zien van de joekels van king prawns. We kwamen terecht aan de achterkant van een van de restaurants op een terras direct boven de zee. We hadden daarmee uitzicht over een groot stuk van de baai inclusief Remark Puzi Hut.

Het was inmiddels flink donker geworden. De reuze garnalen smaakte echt geweldig. Een flinke pot bier ernaast en een bord chicken fried rice, smullen geblazen!

Op alle tafels stonden leuke olielampjes die ik ook op Lonely Beach bij diverse restaurants had zien staan. Overal kleine leuke vlammetjes dus. Maar hé, één van de vlammetjes was groter dan de rest...en werd snel nog veel groter...BRAAAAND!!

Een stuk links van onze hut bij Remark Puzi Hut bleek een groot gebouw in de fik te staan. En niet zo'n beetje ook. In deze tijd van het jaar is alles kurkdroog. Het gebouw vatte dus razend snel vlam.

Ik rende impulsief van tafel over de pier naar onze hut toe want die stond heel dicht bij het gebouw verhoudingsgewijs. Ik denk dat er nog geen 50 meter tussen zat. Maar met een lekker zacht briesje en een rij kurkdroge bamboe hutjes ertussen, was de link niet moeilijk te leggen tussen onze hut en de naderende brand.

Aangekomen bij ons resort liep onze eigenaar zenuwachtig op en neer maar verzekerde hij me dat zijn hutten (lees: onze hut) geen gevaar zouden lopen. Toen ik bij onze hut stond was de hitte van de brand die ik kon voelen enorm. Binnen 15 minuten was het gebouw tot op de bodem afgebrand. Ik was inmiddels weer teruggelopen naar het restaurant waar Emlyn inmiddels toch wat ongerust was geworden omdat ik toch bijna een half uur weg was gebleven. We dronken nog maar een Singha'tje op de goede afloop.