Enfield Experience in Arambol Goa

Heb je dat ook wel eens. Dat je het gevoel het dat je iets echt gedaan wil hebben? Sommige dingen kunnen soms wat lastiger zijn omdat je er iets voor nodig hebt wat je niet hebt en ook niet makkelijk te pakken kan krijgen. We hebben het over een motorrijbewijs. In Nederland geliefd bij velen, maar lang niet iedereen heeft er een. Heb je er eenmaal een dan wordt je geloof ik aangeraden om geen motoren zwaarder dan 250cc te rijden de eerste jaren. Of dat nog steeds zo is, geen idee. Feit is dat ik in Goa zit, en daar gelden andere regels...gelukkig. Hier kijken ze niet op een papiertje meer of minder. En dus kun je dan eindelijk doen wat je heeeeel graag wil doen.....lekker cruisen op een echte ouwe Royal Enfield "Bullet" 350CC. Gelukkig reed ik op m'n 16e schakelbrommer. Op een illegaal MB8 frame voor ingewijden, maar dat wist ik op dat moment zelf ook niet. 

Wat is dat het verhaal achter de Enfield. Geen flauw idee. Je ziet ze hier echter overal rijden en het ziet er uit als een echte klassieker. Het blijken Britse tweewielers te zijn, maar net als de ouderwetse Volkswagen kever, die je deze al lang niet meer in het Nederlandse straatbeeld ziet omdat ze niet meer in Europa geproduceerd worden, zie je in Engeland ongetwijfeld nog zelden een van deze klassiekers rondrijden. Ze werden ontworpen in de jaren '50. Echt nostalgie dus.

 

Op een Royal Enfield "Bullet"in Palolem Goa

In Palolem was een Enfield snel gevonden. Om de hoek van Sevas Cocohuts kon men er direct eentje leveren. Het bleek echter om een nieuwer model te gaan. De Royal Enfield "Thunderbird". De Enfields worden geloof ik alleen nog in India gemaakt nadat de Britten de fabriek naar hier verplaatsten. De "Thunderbird" had gelukkig ook 350CC aan boord. Voor minder doe ik het natuurlijk niet. Joh was ook wel voor een ritje te porren en zo vertrokken de Easyriders richting Fort Baco de Cara (of ziets), een overblijfsel van de Portugezen van een tijdje geleden. De Thunderbird had het gemak electrisch te starten. Het zadel zat voortreffelijk en je voelt je echt de koelste vogel op de hele aardkloot. Maar de Easyriders zagen er in hun tijd niet zo uit als wij vandaag de dag en dus besloot Joh twee sjaals op de kop te tikken. Met sjaal en al om het hoofd gebonden stroomde er al snel wat hippie-bloed door de aderen. Peter Fonda zelf zou er jaloers op zijn schat ik in. Met een gangetje van rond de 60 km/u (veel harder wil je hier niet rijden met al die kamikaze-debielen!) hebben we flink wat onbewoonde/niet ontwikkelde stranden gezien. Af en toe een paar bamboehutten met een BBQ ervoor verder helemaal niets. 

 

Goa verandert

Over een paar jaar zal het allemaal wel weer vol gebouwd zijn. Goa blijkt flink veranderd te zijn. Waar het voorheen bekend stond om ze, al dan niet, illegale festiviteiten, alternatieve genotsmiddelen en hippie-cultuur, rest vandaag de dag nog massatoerisme en braafheid ten top. De lokale overheden waren het hier op een gegeven moment zat en dus is hier alles om 23:00 dicht. Geen Goa-trance feestjes, houseparties met beukende beats. Wel veel 55+ers met veel te grijze hoofden die doen vermoeden dat het bloed dat door de aderen stroomde te veel vermengd is met andere stoffen. Nee, Goa is Goa van vroeger denk ik niet meer. Maar dat maakt het niet minder aangenaam. Al was het maar om de Enfield Experience te mogen ervaren. 

 

Slingerend door de rijstvelden van Goa

Slingerend door de rijstvelden en dorpjes keerden we toch wat vermoeid terug aan het einde van de dag, en ook nog zonder ongelukken. Dat smaakt naar meer!, dachten we direct. Na een dag of drie zijn we opgekrast uit Palolem om ons richting het noorden te begeven. Het nieuwe paradijs zou Arambol worden, een van de noordelijkste stranden van Goa. Joh leeft inmiddels in wat meer luxe en dus geen bussen en treinen voor haar. Per taxi lieten we ons daarom vervoeren maar zoals Joh al eerder tijdens deze trip haar fototoestel kwijt was geraakt, was ze bij vertrek uit Sevas Resort haar paspoort etc. vergeten uit de "safety depositbox" en dus konden we weer terug. Eenmaal aangekomen in Arambol bleek het een stuk drukker te zijn dan in Palolem. Veel meel hippie-volk (of eigenlijk meer wannabee's), drukte met auto's, kramen met t-shirts etc. Op een gegeven moment liep het verkeer helemaal vast. Lopend verder dus. Ons uitgekozen guesthouse bevond zich op de kliffen van Arambol. Erg mooi, maar ook erg ver lopen in de zinderende hitte. 

Joh mocht van mij eigenlijk niet tot backpacker gerekend worden omdat haar grootste bagagestuk geen rugzak was maar een grote koffer op wielen. De koffer had weliswaar een paar rugbeugels maar door het gewicht van de spullen die erin mee gesjouwd werden, was één van de beugels ook al stuk gegaan. Bij een fatsoenlijke rugzak gaan die dingen niet stuk. En zoals dat bij een shopaholic als Joh hoort, was de "rugzak" uiteraard veel te zwaar om door vrouwenkracht zo'n eind gedragen te worden. Toppunt was een Engels echtpaar dat ons onderweg zag lopen en waarvan de man tegen de vrouw zei: "Jeeez, she does even carry more lugage around then you do". Ik proeste het spontaan uit van het lachen. Ook de tweede rugzak zat inderdaad bomvol en de uit de kluiten gewassen handtas stroomde over van aangeschafte prullaria etc. Na alle "pijn" kregen we er echter wel een schitterend uitzicht voor terug. De nog enig overgebleven hut bij de Coconut Brothers had vanaf de kliffen direct uitzicht op zee, echt supermooi. Direct maar even de door de hitte verloren vochtelementen uit het lichaam bijgevuld met wat verse Kingfishers (het lokale bier). Helaas konden we deze hut maar een dag betrekken omdat hij de volgende dag volgeboekt was. Gelukkig vonden we vrij snel om de hoek van de volgende klik een ook erg leuke kamer in een klein pandje onder de palmbomen op de kliffen met uiteraard weer schitterend uitzicht op zee. 

 

Nog een dagje "Bullet" vanuit Arambol

Omdat Joh al eerder voor mijn aankomst in Goa de steden Panjim/Panaji en Old Goa had bezocht, besloot ik vanmorgen het woord bij de daad te voegen en opnieuw een dagje op een Enfield te gaan toeren. Hier in Arambol was het wat lastiger om er een te vinden. Na wat gezoek vond ik er een bij een Enfield-mechanic. Ik kreeg zijn eigen motor mee. Dit keer wel een echt "Bullet", de klassieker uit de jaren '50 dus. Het geluid klonk al direct anders, zwaarder. Ik kan het niet nadoen maar als je aan een Harley denkt, dan nog ff wat zwaarder en mooier (of trap ik nu mensen op de tenen :-) gewoon erg gaaf dus. Wel weer ff lastig omdat de rem en versnelling omgedraaid was t.o.v. de "Thunderbird". Niet echt logisch maar ja. Maar wat een monster is die "Bullet" zeg. Ik heb weinig verstand van motoren maar zodra je de gashendel opentrekt, voel je de adrenaline door de aderen stromen, echt geweldig. De rit naar Panjim en Old Goa was een flinke. Helaas was de route hier in het noorden van Goa een stuk minder mooi dan in het zuiden. Veel minder rijstvelden, veel meer verkeer, drukte en kruispunten zonder borden waar welke weg naartoe ging en dus regelmatig keren. Uiteindelijk alles weer goed gegaan. Onderweg met de mobiel ook nog een filmpje kunnen schieten zodat straks thuis het geluid voor iedereen via de website te beluisteren is haha.

 

Fort Aguada

Morgen nog een laatste rit met Joh richting Fort Aguada, een groot complex, ook weer door de Portugezen gebouwd indertijd. Dan nog een dag Goa en daarna vertrek ik op kerstavond met de nachttrein richting Mumbai waar ik vroeg in de morgen aankom. Alvast een leuke/mooie/fijne kerst aan iedereen en de Comazuipers van het Pomonaplein in Den Haag wens ik een topfuif vanavond toe!!