Bangkok na de tsunami

Jeetje wat is de terugkeer in Bangkok heftig. 13 dagen geleden werden populaire eilanden als Koh Phi Phi en Phuket snoeihard geraakt door de verwoestende tsunami.

Voor ons begon dat in Trat na aankomst vanaf Koh Kood. In de middag zagen we groepen mensen rond een in de boom hangend piepklein tv'tje verzameld. Ze keken naar iets dat leek op een grote overstroming. Mensen dreven voorbij. Dat dat zo dicht bij ons was dat beseften we ons toen nog niet. Het was wel heel duidelijk dat er ergens iets heel erg mis was gegaan.

De impact of omvang van de ramp werd ons in de loop van de dagen wat duidelijker. Op iedere plek waar we een drankje deden of wat aten stonden tv's aan waarop de gevolgende van de tsunami breed werden uitgemeten. Vooral de aantallen slachtoffers zagen we dag op dag in rap tempo toenemen. Maar dan nog blijft het iets surrealistisch omdat je om je heen niets ziet of hoort.

 

Khao San Road na de tsunami

En dat surrealisme stopte bij aankomst in Banglamphu de wijk in Bangkok waar de meeste backpacker zich ophouden. De sfeer was duidelijk anders, gespannen, of meer gelaten. Maar wat vooral indruk op me maakte was de enorme lange rij dranghekken aan het begin van Khao San Road bij het politiebureau.

Duizenden foto's en a4'tjes van vermisten waren daar opgehangen door familie, vrienden of collega's in de hoop iets te horen of terug te vinden van mensen die ze kwijt waren.

Khao San Road en alles wat er normaliter omheen gebeurt. You love it or you hate it. Of alles wat daar tussen zit. Het is het gebied waar reizigers die hun reis starten in contact komen met reizigers die hun reis afronden of elders voort gaan zetten en nog eventjes lekker chillen van drankjes, massages, heerlijk streetfood etc.

Maar Khao San Road is niet de plek van verdriet, gemis of rouw. Maar dat is nu anders zie en merk ik. Mensen maken hier nu even geen plezier of in elk geval een stuk minder. Er is duidelijk iets gebeurt wat op iedereen direct of indirect diepe impact heeft gemaakt.

 

Topkamer dankzij Emlyn

Emlyn was zo lief geweest om de kamer waar hij tot vandaag is was verbleven 'vast te houden' ondanks dat hij al was vertrokken. Een super toffe kamer bij het Pra Athrit Mansion.

Het gebouw zelf zag er een tik minder welkom uit dan New Siam Guesthouse II waar ik vaker had geslapen want waar was hier in vredesnaam de receptie? En waarom moest zelfs ik met mijn 178 hele centimeters lichaamslengte bukken om mijn hoofd niet te stoten bij het oplopen van een aantal trappen in het trappenhuis?

Maar eerlijk is eerlijk. Een kamer met goed werkende stille airco, hoogpolig pornotappijt en met een badkamer met ligbad, warm water en water dat er ook schoon uit ziet in plaats van troebel was al een feestje op zich. 

 

Sightseeing Bangkok

De dagen die ik nog had waren makkelijk en snel gevuld met het bezoeken van de nodige markten, het aan laten meten van een maatpak, diverse massages, fantastisch eten en tijd voor mijn fotografie hobby.

Mijn tweede reis naar Zuidoost Azië is in alle opzichten anders geworden dan ik vooraf had kunnen bedenken. Ik ben vooral dankbaar voor twee dingen:

1. dat ik deze reis met mijn maatje Emlyn heb kunnen maken. Die kwam nota bene helemaal uit Zuid-Afrika over om dit samen te doen. En daarmee blij dat we samen besloten hebben om niet naar Koh Phi Phi te gaan wat wel als optie voorbij gekomen is bij de voorbereiding
2. dat we deze reis allebei veilig en gezond hebben mogen voltooien