Lummelen aan Lake Toba

"Mag ik nog een Fruitellaaa?!" Schreeuwde ik of m'n zus gemiddeld om de tien minuten richting de voorstoelen tijdens de jaarlijkse autovakantie naar Italië. Het woord Fruitella kan uiteraard vervangen worden door rang, boterbabbelaars of topdrop afhankelijk van de inhoud van mama's provianttas. Rolo's zaten er meestal niet bij. Een lange autorit zonder airco plus een koperen ploert die het autodak goed opwarmt, zijn geen gelukkig huwelijk met Rolo.

Toba's zaten bij ons ook nooit in de provianttas. Niet vanwege hun smeltende chocoladekarakter ofzo hoor, maar puur om het feit dat Toba's als snoepjes niet bestaan.

 

Wil jij de Toba even aangeven?

Wel een prima snoepjesnaam wat mij betreft. Of iets dat je op je brood kunt smeren. "Wil jij de Toba even aangeven?!" klinkt toch best lekker aan de ontbijttafel? Want als er ook zoiets bestaat als Bebogeen (Echt, check de bovenste schappen bij Albert Heijn naast de honing maar eens) dat als smeersel in een potje zit, waarom dan geen Toba in een potje ernaast in het schap van de buurtsuper?

Maar in plaats van zuigen op een Tobaatje, is hetgeen wat nog het meeste zuigt de weg naar Lake Toba, onze vervolgbestemming. Want net als de route van Medan naar Bukit Lawang, heeft het asfalt richting Parapat, een stadje langs de oevers van Lake Toba, zijn beste tijd wel gehad.

 

Als Bastognekoeken richting Lake Toba

Opgepropt als Bastognekoeken, om het rijtje vakantiezoetigheid te completeren, reden we met een Fins stel en een Vlaamsche in een shared-taxi van Bukit Lawang naar Lake Toba. Een rit waar de airco meermaals gereanimeerd diende te worden door de combinatie van de zinderende hitte buiten en de lichaamstemperatuur van vijf Europeanen waar die hitte duidelijk geen dagelijkse kost voor is. Omdat het meer op 1.000 meter hoogte ligt, werd het gelukkig steeds wat koeler naarmate we dichterbij kwamen.

 

Tukken in Tuk Tuk

Om 18:00 zaten we op de ferry naar Pulau Samosir, het enorme eiland dat midden in Lake Toba ligt. Om na een half uurtje het uiterst relaxte dorpje Tuk Tuk op Samosir binnen te wandelen. Tuk Tuk is niet meer dan een piepklein schiereilandje met één rondweg gevuld met resorts, guesthouses en gelijksoortig commercieel gedoe ten behoeve van massatoerisme. Maar omdat het momenteel het hoogtepunt van het laagseizoen is kun je in in februari een kanon afschieten op Samosir.

Tabo Cottages werd onze uitvalsbasis om het eiland te verkennen en om vooral ook ongegeneerd niks te doen. Dat was er nog niet veel van gekomen met al dat gereis, geklauter en gehobbel in taxi's.

 

Zwemmen in Lake Toba

Zwemmen in Lake Toba lieten we toch even voor wat het was. De zoekopdracht "zwemmen in Lake Toba" gaf namelijk resultaten als "Heerlijk zwemmen in het helderde water van Lake Toba" en in hetzelfde rijtje ook "Het wordt afgeraden om te zwemmen in Lake Toba in verband met overmatig strooien van visvoer door viskwekerijen". Gelukkig lag het zwembad van Tabo Cottages er geweldig bij.

De volgende dag besloten we een scootertochtje te maken om Pulau Samosir te verkennen. Direct ook een mooie gelegenheid onze cashflow positie te versterken bij een pinautomaat in het 5 kilometer verderop gelegen Tomok.

 

Shut up and take your money!

Zoals al vaker gebeurd was werkte onze bankpassen niet. Gelukkig begon de pinautomaat met behulp van de meegebrachte visacard wel enthousiast te ratelen. Klep open en Bweeeghh!!! Huh?? In plaats van netjes een stapel flappen geklemd in zijn mond vast te houden zodat je dat er normaal uit kunt pakken spuugde de pinautomaat letterlijk de biljetten zo op mijn voeten. We barstten in lachen uit en het lukte om een fragment met een videootje vast te leggen

Bij deze schijf ik een prijsvraag uit. Degene met de leukste tekst bij de video maakt kans op een baal witte rijst en even zak satéprikkers. Inzendingen kunnen hieronder in de comments achtergelaten worden. Over de uitslag kan helaas niet worden gecorrespondeerd. Vrienden en familie mogen uiteraard gewoon meedoen.

 

Onindonesische omgeving

Met de lachbibbers nog in het lijf snorden we even later op de scooter bergopwaarts. Pulau Samosir en de omgeving van het meer zijn vooral bergachtig namelijk. Sterker nog. Het is dat er typische Batak woningen overal staan, anders zou je eerder het gevoel hebben bij een Noors Fjord of één van de Noord-Italiaanse meren te zijn, echt prachtig. En we hebben nog mazzel met het weer ook. Van het hele regenseizoen hebben we op een buitje in de jungle van Bukit Lawang na nog bar weinig meegekregen.

 

Ik heb er zo geen zin aan!

De scootertocht werd meermaals onderbroken voor een foto van een nog mooier uitzicht dan de kilometer ervoor. En voor een authentieke lunch. In het eerst tentje dat we binnen liepen werden we wat geïrriteerd aangekeken. Het had er alle schijn van dat we een paar mensen tijdens een vroeg ingezette siësta stoorden. Van alle gerechten die we wilde bestellen, ontbrak het hoofdingrediënt 'toevallig' waardoor het niet bereid kon worden.

De crew van een naburig etablissement wilde ons gelukkig wel iets lekkers voorschotelen zodat we tijdens onze prachttocht niet hoefden te verhongeren. Dat zou toch wat geweest zijn!